مونوفونی، پارافونی و پلی فونی، چه تفاوتی وجود دارد؟

مونوفونی، پارافونی و پلی فونی کلماتی هستند که برای توصیف تعداد نت هایی که یک سینتی سایزر قادر به اجرای همزمان آن هاست استفاده می شود. به واسطه ی رنسانسی که اخیرا در سینتی سایزرهای آنالوگ اتفاق افتاده، سوالاتی در رابطه با مفهوم این کلمات برای کاربران پیش آمده است.

مونوفونی:

اولین سینتی سایزرهای تجاری که در اوایل دهه ی 1970 روانه ی بازار شدند تنها می توانستند یک نت را در هر زمان اجرا کنند. البته این یک نت می تواند از یک، دو یا سه مولد صدا (oscillator) ساخته شده باشد. پس اگرچه با این سینتی سایزرها شما می توانید یک کلاویه را فشار دهید و صدای سه مولد صدا در pitch های مختلف را دریافت کنید، باز هم این سینتی سایزرها جزو دسته ی مونوفونیک (تک نتی) به حساب می آیند، چون شما نمی توانید همزمان یک کلاویه ی دیگر را هم فشار دهید و صدای هر دو کلاویه را با هم داشته باشید. سیستم مونوفونی به عنوان پایه و اساس بیشتر صداهای لید سینتی سایزری، صداهای بیس سینتی سایزری و فواصل دو یا سه نتی مورد استفاده قرار گرفت. اگر شما یک آرپژیاتور داشته باشید می توانید روی کیبورد آکورد بگیرید، در این صورت تمام نت های آکورد به صورت تک به تک اجرا خواهند شد.

پارافونی:

سیستم پارافونی به شما اجازه می دهد دو pitch مجزا (و در برخی سینتی سایزرها حتی بیشتر) را همزمان اجرا کنید، اما تمام نت ها از یک فیلتر و امپ عبور می کنند و این یعنی تمام نت ها filter envelope و amp envelope مشترک دارند. پس اگرچه شما می توانید بیشتر از یک pitch را به صورت همزمان کنترل کنید اما Decay و اتک آن ها برابر خواهد بود.

پلی فونی:

پلی فونی قابلیت اجرای چندین نت مجزاست که هر کدام filter envelope و amp envelope خودش را داشته باشد. بعضی از سینتی سایزرهای اولیه به کاربران اجازه می دادند دو نت را به صورت همزمان اجرا کنند (گاها به آن دوئوفونی گفته می شود) که بعدا این تعداد به پنج نت (با سینتی سایزر Sequential Circuits Prophet Five) و شش نت (با سینتی سایزر Korg PolySix) افزایش یافت. چنین قابلیتی باعث شد کاربر بتواند با دست چپش یک بیس لاین را اجرا کند و با دست راستش یک آکورد بگیرد یا صدای لید اجرا کند. در نگاه اول شاید فکر کنید شما هیچوقت به پلی فونی بیشتر از پنج نت نیازی پیدا نخواهید کرد اگر قرار است تنها یک نت را با دست چپ و یک تا چهار نت را با دست راست اجرا کنید. اگرچه این تصور ممکن است درست باشد اما بعضی وقت ها شما می خواهید صدای نت هایی که قبلا اجرا کرده اید در زمانی که نت های جدید را اجرا می کنید شنیده شود، یعنی زمانی که نت های جدید اجرا می شوند صدای نت های قدیمی کماکان در حال محو شدن باشند؛ در این حالت نت های محو شونده هم مانند نت های جدید شمارش می شوند.

حالا که سینتی سایزرهای آنالوگ دوباره مانند سینتی سایزرهای دیجیتال رایج شده اند، خوب است تفاوت آن ها در پلی فونی را بررسی کنید. بسیاری از سینتی سایزرهای آنالوگ مونوفونیک بودند (و هستند). دلیلش این است که یک سینتی سایزر آنالوگ نیاز دارد به این که هر بار که یک نت پلی فونی اضافه می شود، تمام اجزای صوتی دوبل شوند. این موضوع باعث می شود تعداد نت های بالایی که در پلی فونی سینتی سایزرهای دیجیتال وجود دارد، برای سینتی سایزرهای آنالوگ غیر ممکن – یا حداقل ناکارآمد و غیر منطقی ­– باشد. (معمولا پلی فونی سینتی سایزرهای دیجیتال چیزی بین 16 تا 256 صداست.)

شما به چقدر پلی فونی نیاز خواهید داشت؟

اگر فقط قرار است بیس لاین یا لید را اجرا کنید، یک سینتی سایزر مونوفونیک کار شما را راه خواهد انداخت. اگر تنها نیاز به این دارید که آکوردهای ساده ای را اجرا کنید که release time طولانی ندارند، پلی فونی بین 4 تا 8 نت برای شما کافی خواهد بود. برای اجراهای امبینت که قرار است نت های پر کشش تری در آن ها اجرا شود، پلی فونی بین 12 تا 16 نت مناسب تر خواهد بود. اما اگر قرار است چندین ترک حاوی پارت های پیچیده را اجرا کنید که در هر کدام از نت های زیادی استفاده شده، باید تمرکزتان را روی سینتی سایزرهای دیجیتالی که پلی فونی تا 64، 128 یا 256 نت را ارائه می دهند بگذارید. در ضمن هیچ اشکالی ندارد که هم سینتی سایزر مونوفونیک داشته باشید و هم سینتی سایزر پلی فونیک؛ هر کدام از آن ها مزیت خودشان را دارند.