اصول اولیه ای که باید در مورد میکروفون بدانید

دنیای میکروفون دنیای پیچیده ای است؛ حتی مقدمات آن! با این حال آشنایی با اصول اولیهٔ آن می تواند بسیاری از نیازهای ما را برطرف کند. در این مقاله می خواهیم به زبان ساده، این اصول را توضیح دهیم.

شما می توانید در مورد میکروفون، اطلاعات بسیاری عمیقی در اینترنت پیدا کنید؛ ولی یک سوال؟ آیا برای اینکه بتوانید ماشین برانید حتماً باید از کارکرد قطعات موتور آگاه باشید؟

حتی مهندسان ضبط باتجربه نیز نمی توانند نام تمام انواع میکروفون ها را لیست کنند. دلیلش این است که ما در استفادهٔ روزمره کمتر به آن ها نیاز پیدا می کنیم.

برای شروع استفاده از میکروفون اطلاعات کمی نیاز دارید و حتی آن اطلاعات اندک را برای تنظیم اولیهٔ میکروفون نیاز دارید و اینطور نیست که هر روز با آن سروکار داشته باشید.

آنچه ما می خواهیم در این مقاله توضیح دهیم، شرح اصول مقدماتی میکروفون است؛ یعنی اصولی که در بیشتر کاربردها می تواند نیازهای ما را برطرف کند. با دانستن این اصول، با هر میکروفونی از هر نوعی می توانید کار کنید و می دانید چگونه از هر یک بهترین کیفیت صدا را دریافت کنید.

شما باید بدانید چگونه ولوم صدا را در سطح مطلوبی تنظیم کنید. از کارکرد سوئیچ ها و دکمه های میکروفون مطلع باشید. باید بدانید چگونه یک میکروفون را به تجهیزات دیگر متصل کنید. نکتهٔ مهم این است که نیازی به حفظ کردن این اطلاعات نیست.

دو نوع اصلیِ میکروفون

با نگاهی به میکروفون های موجود در بازار در خواهید یافت انواع مختلفی وجود دارد: شاتگان، ریبون، یقه ای و غیره. ولی مهندسان ضبط و علاقه مندان این حوزه، عموماً از دو نوع میکروفون استفاده می کنند.

داینامیک

این میکروفون را به دفعات در استیج و کنسرت های موسیقی دیده اید. در میکروفون های داینامیک صدا در فاصلهٔ کمی از دیافراگم دریافت می شود. میکروفون های داینامیک صداهای بلند را به خوبی هندل می کنند و حساسیت کمتری به صداهای بلند دارند و در کل دوام بیشتری دارند.

دیافراگم، بخش مهمی از میکروفون است که به واسطهٔ فشار صوتی، به ارتعاش در می آید. در میکروفون های داینامیک، این ارتعاش به نوبهٔ خود آهنربایی را در داخل سیم پیچ حرکت می دهد و این باعث تولید جریان الکتریکی می شود. کل این سیستم را مبدل (transducer) می گویند و کارکرد همین بخش مبنای تفاوت میکروفون های داینامیک و کاندنسر است.

کاندنسر

این میکروفون را بیشتر در استودیوهای ضبط می بینید. این میکروفون به جهتِ دریافت صدا حساس است. به همین خاطر برخی از آن ها را روبروی منبع صدا می بینید و برخی بالای سر آویزان شده اند. میکروفون های کاندنسر حساسیت زیادی به صدا دارند و حتی کوچک ترین نوانس ها را برداشت می کنند؛ به همین دلیل اغلب در محیط آکوستیکِ استودیو از آن استفاده می کنند.

ولی از طرفی کاندنسرها آسیب پذیری بیشتری دارند. دریافت صداهای بیش از حد بلند می تواند به دیافراگم آسیب بزند یا اگر تیوب داشته باشد، با افتادن میکروفون ممکن است آسیب ببیند. مبدل این میکروفون ها این طور عمل می کند که به دیافراگم اجازه می دهد تا فاصلهٔ آن نسبت به یک صفحهٔ فلزی باردار کم و زیاد شود و همانند یک خازن جریان تولید کند. به خاطر وجود همین صفحهٔ فلزی باردار است که برخی از میکروفون های کاندنسر به منبع تغذیهٔ مستقل (اصطلاحاً فانتوم پاور) نیاز دارند.

الگوی قطبی میکروفون

استفاده از میکروفون پیچیدگی خاصی ندارد. به سمت صدا نشانه می گیرید و تمام! ولی برخی از مدل ها بدون نشانه گرفتن میکروفون می توانند سوگیری میکروفون را عوض کنند. این کار با تغییر الگوی قطبی میکروفون صورت می گیرد.

الگوی قطبی (Pickup Pattern)، نوع جهت گیری میکروفون در دریافت صداها را توصیف می کند. به عنوان مثال میکروفونی با الگوی قطبی کاردیوئید (Cardioid) بیشترین حجم صدا را از جلوی میکروفون دریافت می کند یا الگوی قطبی دوجهتی (Bidirectional) صداها را از طرفین میکروفون به یک اندازه دریافت می کند. به الگوی قطبی، جهت گیری (Directionality) یا قطبیت (Polarity) هم می گویند.

اغلب میکروفون هایی که به شما اجازهٔ تغییر الگوی قطبی را نمی دهند از نوع کاردیوئید هستند. در الگوی کاردیوئید همانطور که گفتیم صداها از جلو با بیشترین حساسیت دریافت می شوند و از کناره ها و پشت، صدای زیادی دریافت نمی شود. اگر خواننده ای روی استیج از یک میکروفون دوجهته استفاده کند! علاوه بر صدای خواننده، صدای انبوه مردم هم برداشت می شود.

سایر الگوهای قطبی، اغلب شاخه های دیگری از کاردیوئید هستند.

تمام این الگوها در سه دسته بندی کلی قرار می گیرند:

Unidirectional
Bidirectional
Omnidirectional
اولی اشاره دارد به میکروفون هایی که صدا را فقط از یک جهت (جلو) دریافت می کنند. دومی بیانگر میکروفون هایی است که صدا را از دو زاویهٔ جلو و پشت می گیرند. و آخری صدا را به صورت ۳۶۰ درجه و از همهٔ جهات می گیرد. شما عموماً از الگوی کاردیوئید استفاده خواهید کرد که در دسته بندی Unidirectional قرار می گیرد و تصویر آن به صورت زیر است:

خطوط سیاه تیره، سوگیری این الگو در دریافت امواج صدا را نشان می دهد. هر چه همپوشانی این خطوط با مرز دایره بیشتر باشد یعنی از آن طرف صدای بیشتری دریافت می کند. همانطور که می بینید بخش عمدهٔ صدا از جلو دریافت می شود ولی کماکان اندکی صدا از پشت البته با ولوم کمتر دریافت می شود.

بهره گیری صحیح از این الگو نیازمند تجربه و مهارت است؛ به عنوان مثال خواننده وقتی صدایش را بلند می کند، فاصلهٔ میکروفون را از دهان خود افزایش می دهد یا وقتی می خواهد صدا را محو کند، میکروفون را به آرامی دور می کند. حساسیت میکروفون های کاندنسر کاربردهایی برای مهندسان استودیو نیز دارد که در ادامه خواهیم گفت.

اثر مجاورت

تکنیک معروفی در میکروفون گذاری وجود دارد و آن Close Miking یا نزدیک گرفتن میکروفون در فاصلهٔ کمی از منبع صداست (معمولاً ۱۲ اینچ.) با این کار صدای اصلی با قدرت بیشتری ضبط می شود و صداهای دیگر که به عنوان نویز شناخته می شوند کمتر به داخل راه پیدا می کنند.

این روش خوب است فقط یک اشکال وجود دارد. با نزدیک شدن میکروفون به منبع صدا، شاهد افزایش بیس و تقویت فرکانس های پایین هستیم. به این پدیده، اثر مجاورت یا Proximity Effect گفته می شود.

این موضوع نباید برای شما نگرانی ایجاد کند؛ ولی به هر روی باید از آن مطلع باشید. اثر مجاورت به خودی خود چیز بدی نیست. اتفاقاً بسیاری از دی جی های رادیویی که صدایی صاف و عمیق و شنیدنی دارند به واسطهٔ کنترل صحیح میکروفون و بهره گیری صحیح از اثر مجاورت به آن دست یافته اند. در واقع مهارت خواننده یا دی جی است که با کنترل صحیح صدا و فاصلهٔ میکروفون می تواند از نهایت اثربخشی این پدیده استفاده کند.

گفتنی است بعضی از میکروفون ها ذاتاً اثر مجاورت بیشتری از بقیه دارند. حتی الگوهای قطبی مختلف می توانند اثر مجاورت متفاوتی داشته باشند.

در صورتی که حجم صدای ورودی بسیار بالاست به هیچ عنوان نباید از میکروفون های کاندنسر استفاده کنید. SPL (سطح فشار صوتی) زیاد می تواند باعث آسیبِ این میکروفون ها شود. در چنین شرایطی استفاده از میکروفون ها داینامیک که حساسیت کمتری دارند توصیه می شود.

تقویت سیگنال

این مهم ترین بخش هر بحثی در مورد میکروفون هاست؛ بنابراین خوب توجه کنید. وقتی شما سیگنال ورودی میکروفون را ضبط می کنید، دامنهٔ الکتریکی (electrical amplitude) آن بسیار کم است. منظور از amplitude همان ولوم صداست.

برخی از افراد مبتدی تعجب می کنند که چرا صدا اینقدر ضعیف ضبط می شود. دلیلش این است که میکروفون، سیگنال را از لاین mic-level دریافت می کند که بسیار ضعیف تر از سیگنال های instrument-level یا line-level است.

سیگنال mic-level باید حتماً توسط پری امپ تقویت شود. اگر به این فکر می کنید که فقط مقدار ولوم را افزایش دهید اشتباه می کنید. این کار صدا را افزایش می دهد ولی نویز را هم زیاد می کند. پری امپ، سیگنال ورودی میکروفون را تقویت می کند و این تنها راه برای ضبط باکیفیت صداست.

در حقیقت، در بحث کیفیت صدا، اهمیت پری امپ از خودِ میکروفون بیشتر است. شما ولوم صدا را با هدایت سیگنال به یک پری امپ و تغییر ناب gain کنترل می کنید. Gain را می توان چیزی شبیه همان ولوم دانست.

نگرانی شما را کم کنم. اگر شما اینجا هستید که قبل از خرید تجهیزات لازم برای ضبط، اطلاعات لازم را به دست آورید کار خوبی کرده اید. احتمالاً کاربرد کارت صدا را می دانید. آن ها درون خود یک پری امپ دارند؛ بنابراین نیازی به خرید یک پری امپ جدا نیست.

بسیار خوب. ما داشتیم در مورد افزایش ولوم با کمک دکمهٔ Gain پری امپ حرف می زدیم؛ ولی اینجا یک سوال مهم پیش می آید. ولوم مناسب برای ورود به پری امپ چقدر است؟ این یک بحث وسیع است که توضیح کامل آن در این مجال نمی گنجد. بنابراین سعی می کنم تا جایی که می توانم به زبان ساده، اصل موضوع را بیان کنم.

وقتی در نرم افزارهایی مثل Pro Tools, Fl Studio یا Logic Pro‌ ضبط می کنید؛ شما صدای ورودی را مانیتور می کنید تا مبادا به سطح ۰ دسی بل برسد. چیزی که شما می خواهید در حدود منهای ۱۸ دسی بل است.

حال چرا منهای ۱۸ دسی بل، باید جستجو کنید. برای شروع، رعایت همین یک نکته کافی است. بعداً می توانید با عمق بیشتری به این موضوع بپردازید.

فانتوم پاور

با حرکت دیافراگم میکروفون، سیگنال الکتریکی تولید می شود؛ ولی برخی از میکروفون ها بدون منبع تغذیهٔ مستقل قادر به انجام این کار نیستند.

میکروفون های داینامیک به سبب ماهیت خاص آن ها نیازی به منبع تغذیه مجزا ندارند؛ ولی کاندنسرها فرق دارند. صفحات میکروفون های کاندنسر که نقش یک خازن را بازی می کنند باید باردار شود. این کار نیازمند مصرف جریان الکتریکی است.

برخی از میکروفون های کاندنسر با باتری کار می کنند. برخی دیگر (معمولاً رده بالاها) از منبع تغذیهٔ مستقل استفاده می کنند. اما بسیاری از میکروفون ها، برق خود را به صورت فانتوم پاور از پری امپ دریافت می کند.

به این صورت که پری امپ از طریق کابل XLR، یک ولتاژ ۴۸ ولت به میکروفون می فرستد. برای اطلاع از اینکه میکروفون شما به فانتوم پاور نیاز دارد یا نه به دفترچهٔ راهنمای آن مراجعه کنید.

آیا روشن کردن فانتوم پاور در میکروفون هایی که به آن نیاز ندارند باعث بروز آسیب می شود؟ خیر. مقدار ولتاژ آنقدر نیست که آسیب برساند؛ ولی بهتر است برای آسودگی خاطر، قبل از وصل کردن میکروفون به پری امپ، فانتوم پاورِ آن را خاموش کنید تا بی جهت ولتاژ اعمال نکنید.

پاسخ فرکانسی

در مورد پاسخ فرکانسی، کاری جز بررسی نمودارها ندارید. این نمودار را شرکت سازنده با آزمایش های مختلفی که انجام داده تهیه می کند. کار شما فقط بررسی این نمودار و انتخاب میکروفون مناسب بر اساس پاسخ فرکانسی مورد نظر است. پاسخ فرکانسی را غالباً نمی توان تغییر داد؛ مگر به کمک سوئیچی که در برخی از میکروفون ها وجود دارد (در ادامه توضیح می دهیم).

با بررسی این نمودارها می توانید مشخصهٔ صوتی میکروفون را بفهمید. برخی از آن ها پاسخ فرکانسی مسطحی دارند و رنگ صدا را عوض نمی کنند ولی برخی دیگر قسمت هایی از صدا مثلاً بیس یا تریبل را تقویت می کنند یا اصطلاحاً رنگ صدا را عوض می کنند. میکروفون هایی که رنگ صدا را عوض می کنند به دو دسته تقسیم می شوند: Bright و dark.

انتخاب پاسخ فرکانسی به عوامل متعددی مانند نوع ساز، زن یا مرد بودن خواننده، صدای بم یا تیز داشتن و … مرتبط است. برخی از از پاسخ های فرکانسی در برخی از صداها عملکرد بهتری دارند و دقیقاً به همین دلیل در بیشتر استودیوهای ضبط، انبوهی از میکروفون های مختلف وجود دارد تا بر اساس نیاز، مورد مناسب جلوی خواننده یا ساز قرار گیرد.

اگر محدودیت بودجه دارید سراغ میکروفون های neutral یا bright‌ بروید. این میکروفون ها در اغلب شرایط، صدایی واضح و قابل قبول ضبط می کنند. باقی نیازهایتان را می توانید در مرحلهٔ میکس برطرف کنید.

فیلتر High Pass و Bass Roll Off

همانطور که بالا گفتیم در برخی از میکروفون ها با کمک یک سوئیچ می توانید پاسخ فرکانسی میکروفون را در حین ضبط تغییر دهید. همهٔ میکروفون ها این قابلیت را ندارند.

برخی از آن ها دکمه ای برای تغییر الگوی قطبی میکروفون دارند و برخی دیگر سوئیچی برای کاهش پلکانی دامنهٔ صدا (هر بار منهای ۱۰ دسی بل). کاربرد دومی برای زمانی است که صدای ورودی خیلی زیاد است یا دامنهٔ تغییرات بلندی آن بسیار متغیر است.

سوئیچی که می خواهم در مورد آن حرف بزنم دارای چهار عنوان مختلف است: high pass filter, low cut filter, bass roll off یا صرفاً تصویری از یک منحنی که محدودهٔ باس را در پاسخ فرکانسی نشان می دهد.

همهٔ اینها یک کار بیشتر انجام نمی دهند: کاهش ولوم بیس.

برای مثال این برش یا roll off ممکن است فرکانس های محدودهٔ ۱۰۰ هرتز تا ۲۰۰ هرتز را ۱ دسی بل کاهش دهد و با رسیدن به ۶۰ هرتز به ۳ دسی بل برسد. در فرکانس های پایین تر مثلاً ۴۰ هرتز این رقم به ۵ دسی بل می رسد و کمتر از ۲۰ شاهد میرایی تا ۱۰ دسی بل هستیم.

دلیل این کار، جلوگیری از نفوذ بسیاری از سروصداهای محیط مانند برخورد دست با میز، صدای حرکت پایهٔ میکروفون، صدای تهویهٔ مطبوع و کولر و غیره است که در محدودهٔ صداهای بم قرار می گیرند. بیشتر سازها در این ناحیه صدایی ندارند که نگران رول آف شدن آن باشیم؛ بنابراین با خیال راحت می توانید از سوئیچ high pass برای حل این مشکل استفاده کنید.

به یاد داشته باشید کارِ این سوئیچ را می توان در مرحلهٔ میکس هم انجام داد. من فکر می کنم حتی اگر شما از این فیلتر استفاده کنید بازهم مهندس میکس با بخش های ناخوشایندی از صدا مواجه می شود. بنابراین اول و آخر در مرحلهٔ میکس باید فرکانس ها از فیلتر انسانی عبور کنند. از فیلتر بالاگذر برای ضبط گیتار بیس و سازهایی با صدای باس استفاده نکنید.

انواع کابل میکروفون

میکروفون ها دو نوع کابل اصلی دارند: XLR و TRS (یا TS). این روزها طرفداران میکروفون های USB زیاد شده اند؛ اما من به شخصه استفاده از آن ها را توصیه نمی کنم. چرا؟ چون وقتی مبدل و پری امپ را با قیمتی ارزان داخل میکروفون جاسازی می کنند قطعاً کیفیت همهٔ آن ها کاهش یافته است. کیفیت کابل های USB هم که خودتان می دانید! پس بهتر است به دو نوع دیگر بپردازیم.

کابل های XLR معمولاً برای انتقال سیگنال mic-level به کار می روند و از نوع بالانس هستند. بالانس یعنی نویزهای الکتریکی در مسافت های طولانی وارد کابل نمی شود. این کابل ها با وارونه سازی کپی سیگنال، نویزها را از بین می برند.

گاهی شما برخی از میکروفون ها را با کابل TS می بینید که از نوع آنبالانس هستند. کابل های آنبالانس با افزایش طول،‌ نویز جذب می کنند. این کابل ها فقط می توانند سیگنال های مونو را انتقال دهند. به همین خاطر اکثراً برای انتقال سیگنال صدا از سازها به کار می روند. ( یعنی همان سیگنال instrument-level). کابل های TRS نسخهٔ بالانس و استریوی کابل های TS هستند.

داستان نامگذاری کابل XLR طولانی است؛ ولی به طور خلاصه این کلمه مخفف X-series connector with a Locking tab and Rubber ring است. همینطور TS مخفف Tip-Sleeve و TRS مخفف Tip-Ring-Sleeve است.

بیشتر میکروفون های استودیویی دارای کابل XLR هستند ولی قطعاً شما با انواع TS و TRS آشنا هستید.

پلوسیو و سیبلانس

این قسمت بیشتر برای ضبط وکال اهمیت دارد. اگر خواننده باشید یا در کار ضبط صدا باشید احتمالاً اسم این دو کلمه را شنیده اید: Plosive و Sibilance.

پلوسیو (یا پاپ) صدای ناخواسته ای است که هنگامی ادای برخی از کلمات وارد میکروفون می شود. این اتفاق معمولاً هنگامی ادای حروفی مثل P و B به وجود می آید. برای تلفظ این حروف، لب ها جمع می شود و ناگهان هوای به صورت انفجاری خارج می شود. این خروج انفجاری هوا به صورت نویز در سیگنال نهایی ظاهر می شود و کیفیت صدا را کاهش می دهد.

برای حل این مشکل کارهای زیر را می توانید انجام دهید:

میکروفون را به صورت زاویه دار روبروی خود قرار دهید. با این کار به هوا اجازه می دهید از کنار میکروفون عبور کند.
از پاپ فیلتر استفاده کنید. پاپ فیلتر هوا را پخش می کند و اجازه نمی دهد به میکروفون برسد.
از پوشش بادگیر استفاده کنید. (همان پوشش ابرمانندی که روی میکروفون های خبرنگاری می بینید).

رعایت دو مورد اول معمولاً بخش زیادی از مشکل را حل می کند؛ ولی اگر می خواهید به حداکثر کارایی برسید سه روش را با هم اجرا کنید. در صورتی که پاپ فیلتر و wind screen (بادگیر) را از یک شرکت معتبر خریداری کنید، در مورد کیفیت صدا جای نگرانی نیست.

سیبلانس نیز مانند پلوسیو به ورود صداهای ناخواسته اشاره دارد؛ اما این بار هنگام تلفظ سیلاب هایی که با S یا T‌ آغاز می شوند. برای تلفظ این حروف هوا از حد فاصل زبان و سقف دهان و دندان های بالای عبور می کند. این باعث می شود، هوای ناخواسته ای با pitch بسیار بالا تولید شود. این پدیده را در زندگی روزمره تشخیص نمی دهیم ولی دیافراگم حساس میکروفون آن را تشخیص می دهد.

راه مقابله با این مشکل استفاده از de-esser است. همانطور که از نامش پیداست؛ صدای S را از بین می برد. De-esser در واقع یک کمپرسور به همراه اکولایزر است. شما به کمپرسور می گویید بلندی صدا را در محدودهٔ بروز سیبلانس کاهش دهد.
نکاتی که هنگام خرید میکروفون باید به آن توجه کنید
هنگام خرید میکروفون ممکن است در میان انبوه کالاها سردرگم شوید. برای محدود کردن انتخاب ها قطعاً به پارامترهایی نیاز خواهید داشت.

اولین چیزی که باید به آن توجه کنید نوع میکروفون است. آیا میکروفون را برای ضبط وکال می خواهید یا گیتار یا پیانو؟ شاید هم همهٔ اینها؟ پاسخ به این سوال ها شما را به سوال دیگری می رساند. میکروفونی که می خواهید باید از نوع bright‌ باشد یا neutral یا dark؟

برای فهمیدن اینکه کدام یک به درد شما می خورد مقالات زیادی در اینترنت وجود دارد. اگر میکروفون را برای سازها و وکالیست های باس نمی خواهید پیشنهاد من bright و neutral است. برای صداهای بم سراغ انواع dark بروید.

پاسخ به سوالات قبلی جواب سوال دیگر را هم می دهد که آیا به تغییر الگوی قطبی نیاز داریم یا نه؟ مثلاً اگر می خواهید صدای پیانو را ضبط کنید بیشتر به یک میکروفون با الگوی قطبی همه جهته نیاز دارید. یا شاید بخواهید صدای خوانندگی دونفره را ضبط کنید و بودجهٔ کافی برای خرید دو میکروفون نداشته باشید. اینجا می توانید از میکروفونی با الگوی قطبی دو طرفه یا Figure of Eight استفاده کنید.

آخرین نکته، تصمیم برای انتخاب میکروفون داینامیک یا کاندنسر است. پاسخ به این سوال به دو چیز بستگی دارد. محلی که می خواهید از میکروفون استفاده کنید و میزان بودجهٔ شما. اگر میکروفون را برای روی استیج می خواهید قطعاً باید داینامیک انتخاب کنید؛ چون در غیر اینصورت دیافراگم حساس میکروفون کاندنسر، تمام صداها و نویزهای محیط را برداشت می کند. ولی اگر میکروفون را برای ضبط استودیویی می خواهید کاندنسر انتخاب بهتری است؛ مگر اینکه صدای ورودی خیلی بلند باشد. معمولاً برای استفاده از این میکروفون ها باید محیط ضبط ایزوله و فاصلهٔ میکروفون از منبع صدا، نزدیک و ثابت باشد.

مورد دوم بودجهٔ شماست که اگر محدودیت دارید همان کاندنسر انتخاب معقولانه تری است. در موضوع خرید میکروفون مقالات زیادی در سایت وجود دارد.

آنچه برای استفاده از میکروفون نیاز دارید

در انتها لازم است یک موضوع مهم را یادآوری کنم. همهٔ شما می دانید که برای ضبط صدا، میکروفون به تنهایی کافی نیست. حساب میکروفون های USB که بازار را پر کرده اند جداست.

قبل از هر چیزی به یک پایه برای میکروفون نیاز دارید. بعد از آن پاپ فیلتر و شاید wind screen. حتی شاید لازم باشد کابل XLR بخرید. چیزی که خیلی ها به آن توجه نمی کنند پری امپ است که قرار است سیگنال صدا را دریافت و تبدیل کند. دلیلش این است که بیشتر افراد به میکروفون های USB که همه چیز را درون خود جای داده اند عادت کرده اند.

نگران نباشید. نیازی نیست همهٔ این ها را یکجا بخرید. اگر محدودیت بودجه دارید می توانید کارت صدا بخرید که همه چیز را درون خود جای داده است. تنها کاری که باید بکنید این است که کارت صدا را از طریق پورت USB به کامپیوتر وصل کنید و از پورت های آن برای اتصال میکروفون و سازهای مختلف استفاده کنید. این کارت صدا نقش پری امپ را بازی می کند و امکانات زیادی برای کنترل صدا در اختیار شما قرار می دهد. بنابراین آنچه شما لازم دارید یک عدد میکروفون، کارت صدا و کامپیوتر است. مابقی تجهیزات قیمت بالایی ندارد و هر زمان می توانید تهیه کنید.