چگونه با ترس قرار گرفتن روی استیج مقابله کنیم؟

قرار است به روی استیج بروید، اما ناگهان شروع به لرزیدن می کنید؛ چیزی گلوی شما را می فشارد. حتی با وجود صدای تشویق حضار نیز با عدم اعتماد به نفس روبرو می شوید.

وقتی به سمت میکروفن می روید، گیتارتان را به امپلی فایر متصل می کنید و پشت درامز می نشیند، عرق از سر و روی شما جاری می شود و صدای درونی تان به شما می گوید “تو به اندازه ی کافی خوب نیستی؛ موفق نخواهی شد و پارتی که قرار است اجرا کنی را خراب خواهی کرد…”

چیزهایی که گفتیم برایتان آشناست؟

به دنیای ترس از استیج خوش آمدید؛ تمام افراد تا حدودی با این ترس آشنا هستند و کسانی که آن را انکار می کنند به خودشان دروغ می گویند.

ترس از استیج خوب نیست و هیچ کس نمی خواهید با استرس به اجرای موسیقی بپردازد، درست است؟ حقیقت این است که انرژی عصبی که از ترس استیج حاصل می شود می تواند بهترین اتفاق برای شما باشد، اگر آن را به خوبی درک کنید.

ترس از استیج چیزی جز انعکاس اشتیاق شما نیست. شما عاشق موسیقی هستید و تمام جزئیات اجرایتان را بیش از اندازه آنالیز می کنید و نگران این هستید که اجرایتان به اندازه ی کافی خوب نباشد.

مشکلی نیست؛ تمام ما انسان هستیم. ما می خواهیم به واسطه ی تلاش زیادی که برای کارهایمان انجام داده ایم نزد طرفداران مقبول واقع شویم. موسیقی از روح ما می آید و ما می خواهیم دیگران نیز همان اشتیاق ما را حس کنند و بشنوند.

این که بخواهید بهترین اجرایتان را داشته باشید و نظر طرفداران را جلب کنید، در نهایت به ترس از استیج منجر می شود؛ چیزی شبیه به ترس از پرواز؛ تکانی در سیستم عصبی شما پیش از آن که به روی استیج بروید. مهمتر این که، این استرس می تواند منبع انرژی برای اجرای شما باشد.

وقتی با ترس استیج مواجه می شوید، دو انتخاب دارید؛ یا این حس به شما غلبه خواهد کرد و در نتیجه حالت تهوع، خشکی گلو، فراموشی کلمات یا آکوردها به سراغ شما خواهد آمد و حتی برخی مواقع نت های بالای صدایتان را از دست می دهید.

یا…

می توانید از این انرژی عصبی به منظور انرژی دادن به اجرایتان استفاده کنید و بهترین اجرای زنده ی عمرتان را ارائه دهید!

همان طور که می بینید انرژی عصبی و انرژی مورد نیاز برای اجرای زنده یکی هستند. تنها نحوه ای که ما آن ها را درک می کنیم روی ترس از استیج تاثیر می گذارد و نتیجه را شکل می دهد. خوب یا بد، این شما هستید که تعیین می کنید ترس از استیج چگونه روی اجرای شما تاثیر بگذارد.

بسیاری از آرتیست ها می گویند که تابحال چنین چیزی را تجربه نکرده اند. با این حال ممکن است آن ها را در بک استیج ببینید که بالا پایین می پرند یا به جمعیت خیره شده اند. این ها نشانه های انرژی عصبی است، اما آن آرتیست به صورت غریزی از این انرژی به نفع اجرایش استفاده می کند.

پس افرادی که ادعا می کنند استیج به آن ها استرس وارد نمی کند چطور به این ترس غلبه می کنند؟

همان طور که گفتیم این موضوع فقط به درک شما از موقعیت باز می گردد.

زمانی که ترس از استیج و انرژی حاصل از آن را حس می کنید، آیا قرار است بگذارید این احساس منفی و احساس شک به توانایی هایتان به شما غلبه کند یا این افکار منفی را از خود دور می کنید و از آن انرژی برای ارتقای اعتماد به نفس تان استفاده می کنید؟

حقیقتا این انتخاب کاملا با شماست و خودتان انتخاب می کنید چه اتفاقی برای شما بیفتد. شما یا به توانایی هایتان برای اجرا شک می کنید یا به خودتان اطمینان می کنید.

البته برای این کار تنها تغییر دادن دیدتان کافی نیست. قطعا زمانی که به شما استرس وارد شده، مثبت فکر کردن سخت است. برای تبدیل این انرژی عصبی به انرژی مورد نیاز برای اجرا، یک پروسه ی سه مرحله ای را از کتاب Raise Your Voice (صدایت را بالا ببر) به شما معرفی می کنیم تا با استفاده از آن بتوانید ترس از استیج را به یک اجرای موفق تبدیل کنید. این سه مرحله عبارتند از: تنفس، تجسم کردن و مرتعش کردن تارهای صوتی.

مرحله ی اول: تنفس

به طور کلی زمانی که استرس می گیرید، تنفس شما سریع تر می شود. شما برای کنترل ترس از استیج، باید تنفس تان را آهسته تر کنید. اگر متوجه شدید که تنفس شما سریع تر شده است، پروسه ی دم و بازدم را به این حالت انجام دهید: تا چهار بشمارید و مرحله ی دم را انجام دهید، سپس نفس خود را نگه دارید و دوباره تا چهار بشمارید و بعد نفس خود را رها کنید و تا هشت بشمارید. این کار را حداقل تا چهار بار یا تا زمانی که تنفس تان آهسته تر شود انجام دهید.

مرحله ی دوم: تجسم کردن

در مرحله ی بعد، از ابتدا تا انتهای اجرا را تجسم کنید، طوری که انگار در حال مشاهده ی خودتان با سرعت بالا هستید. اجرای یک ساعته ی خود را در عرض چند ثانیه تجسم کنید. تصور کنید جمعیت از اجرای شما به وجد آمده است؛ صدای خودتان را بشنوید که تک تک نت ها را به بهترین شکل اجرا می کنید؛ خودتان را تصور کنید که اجرا را در حالی خاتمه می دهید که جمعیت از شما می خواهند باز هم اجرا را ادامه دهید، طرفدارانی را تصور کنید که پس از اجرا به سمت شما می آیند و می گویند خارق العاده بودید.

مرحله ی سوم: مرتعش کردن تارهای صوتی

این مرحله تنها مختص به وکالیست ها می باشد. حتی اگر صدایتان را گرم کرده باشید، این مرحله کمک می کند خون در تارهای صوتی شما بهتر جریان پیدا کند. این کار را می توانید با بسته دهان و خارج کردن هوا با لب های بسته و اجرای نت های زیر و بم به این حالت انجام دهید. برای این کار نیازی نیست روی ولوم یا نت هایی که اجرا می کنید تمرکز داشته باشید، چون هدف فقط مرتعش کردن تارهای صوتی چند دقیقه قبل از اجراست تا در ابتدای اجرا صدایتان لرزان نباشد.

شاید به این سه مرحله به دلیل سادگی بیش از حدشان شک کنید. اما به شما اطمینان می دهیم که این کارها موثر واقع خواهند شد. تنها کاری که باید انجام دهید این است که تصورتان را از ترس از استیج تغییر دهید و سه مرحله ای که در این مقاله توضیح داده شد را اجرا کنید. سپس خواهید توانست شور و اشتیاق تان را با اعتماد به نفس کامل بروز دهید.