ده مسئله ی آزاردهنده در استودیوهای قدیمی که امروزه با آن ها مواجه نیستیم

موزیسین ها، مهندسان صدا و تنظیم کنندگان مدرن دید بسیار خوبی نسبت به تجهیزات وینتج دارند. از سینتی سایزرهای آنالوگ قدیمی که مولد صدای آن ها فاقد پایداری کامل بوده گرفته تا پردازشگرهای تیوبی که همیشه غبار می گیرند… تمام این ها گذشته ی تجهیزات استودیویی را شکل داده اند و امروزه تجارت بزرگی از آن ها تشکیل شده است. نام های فراموش شده دوباره زنده شده اند تا کمپانی ها بتوانند به شما بازسازی هایی از تجهیزات افسانه ای قدیمی را بفروشند؛ بازسازی هایی که برخی از آن ها فوق العاده دقیق هستند و برخی از آن ها شباهت زیادی به تجهیزاتی که از روی آن ها الهام گرفته شده ندارند.

و ما بدون چون و چرا چنین چیزهایی را می پذیریم. و البته چرا که نه؟ مدل های وینتج راهی سریع و آسان برای بازتولید صدای موزیک هایی است که با آن ها بزرگ شده ایم و بدست آوردن چنین چیزی به ما احساس موفقیت می دهد.

با این حال افرادی که سابقه ی طولانی تری در صنعت صدا دارند و دورانی که این تجهیزات وینتج به تازگی معرفی شده بودند را به یاد می آورند، داستان را به شکل دیگری تعریف می کنند. داستان این افراد، داستان پات های سفت، تِیپ ماشین های پر دردسر و محدودیت های فراوانی است که در تکنولوژی آن روزها وجود داشت. البته ما خوب بودن این تجهیزات کلاسیک را کتمان نمی کنیم – اما فقط به عنوان یک گزینه باید به آن ها نگاه کرد. استودیوهای پیش از پیدایش نرم افزارهای آهنگسازی پر از دردسرها و سختی هایی بوده اند که تنظیم کنندگان امروزی تنها اگر خودشان بخواهند با آن ها مواجه خواهند شد.

در ادامه ی این مطلب ده مورد از آزار دهنده ترین ابعاد کار کردن در استودیوهای پیش از پیدایش نرم افزارهای آهنگسازی را با شما در میان خواهیم گذاشت.

1. کابل ها

جالب است که امروزه برخی موزیسین های الکترونیک هستند که تا بحال از کابل های MIDI استفاده نکرده اند. امروزه دیتای MIDI معمولا از طریق اتصال USB یا به صورت بیسیم منتقل می شود؛ در صورتی که در گذشته برای این کار از کابل های پنج پین DIN استفاده میشد. امروزه یک موزیسین الکترونیک شاید هیچوقت نیاز به خرید چیزی بیش از یک کابل USB پیدا نکند.

نیاز به کابل های صوتی با کاهش کارهایی که برای انجام آن ها نیاز به رک هایی پر از پردازشگر بود کاهش یافته و حالا تمام این کارها درون نرم افزارهای آهنگسازی انجام می شود. اگرچه کماکان کابل میکروفن ها و سازها برای ضبط اجرای نوازنده ضروری هستند اما مهندس صدایی که با کامپیوتر کار می کند می تواند از کابل های بسیار کمتری نسبت به گذشته استفاده کند.

2. نویز

در دوران پیش از نرم افزارهای آهنگسازی مشکلات مربوط به نویز زیاد بود. تمام کابل ها، تمام کانکشن ها و تمام دستگاه ها مشکوک به تولید نویز بودند. در زنجیره ی سیگنال چیزی نبود که نویز تولید نکند. کابل های بی کیفیت مانند یک آنتن بزرگ عمل می کردند و تداخلات رادیویی به وجود می آوردند و از طرفی در tape ها نیز نویز وجود داشت. از بین بردن نویزها پروسه ی سختی بود و حتی در این مرحله با استفاده از گیت ها باز هم کمی نویز به صدا اضافه می شد!

امروزه که ما تمام کارها را در کامپیوتر انجام می دهیم، از کابل های کمتری استفاده می کنیم و تجهیزاتی در اختیار داریم که نویز کمتری ایجاد می کنند. وقتی نویزی در سیگنال ایجاد شود، به راحتی می توانیم آن را با استفاده از نرم افزارهای کاهش نویز از بین ببریم؛ نرم افزارهایی که در گذشته چیزی شبیه به معجزه به نظر می رسیدند.

3. هدروم (یا نبود آن)

ضبط با کیفیت 24 بیتی شاید امروزه چیز عادی و پیش پا افتاده ای باشد، اما در گذشته این امکان وجود نداشت. رزولوشن 24 بیتی داینامیک رنجی را ایجاد می کند که در دوران پیش از نرم افزارهای آهنگسازی امکان بهره مندی از آن نبوده است.

در گذشته حفظ تناسب بین نویز فلورهای بالا و هدروم های پایین کار دشواری بوده است. سیگنال های آرام در نویز tape گم می شد و سیگنال های بلند همیشه در خطر اُور لود کردن ورودی هایی که به رکوردر منتقل می شدند بوده اند.

به لطف هدرومی که با پیدایش کارت های صدای مدرنی که رزولوشن 24 بیتی دارند ایجاد شد، صدابرداران امروزی می توانند سیگنال ها را با لِول های پایین تر ضبط کنند و بدون نگرانی از بالا رفتن نویز فلور، آن ها را پس از ضبط پردازش کنند.

4. رک های استودیویی

لذت استفاده از رک ها و اینسترومنت های نرم افزاری غیر قابل چشم پوشی است! دیگر با بهم ریختگی رک های استودیویی مواجه نیستید و برای اضافه کردن ماژول های جدید با کمبود فضا روبرو نمی شوید.

اما در گذشته قضیه به همین راحتی نبوده است. در آن زمان ها صاحبان استودیوها زمان بسیار زیادی را صرف نشستن پشت رک های استودیویی می کردند، با چراغ قوه در دست هایشان. آن ها برای اضافه کردن هر ماژول جدیدی باید کانکشن های پشت رک را درست می کردند. برای حذف کردن یک ماژول یا تعویض و تعمیر آن هم باید همین کار انجام می شد.

5. مشکلات مربوط به تیون کردن صداها

همانطور که تمام عاشقان سینتی سایزرهای وینتج می دانند، پایداری کوک چیزیست که تنها در دستگاه های مدرن دیده می شود. بله، شما عاشق صدای پرحجم سینتی سایزر Moog هستید که مولدهای صدای آن تیون کاملا پایداری ندارند، اما در حالی که این کاراکترها ممکن است در دنیای ضبط های زیادی بی نقص امروزی خوشایند باشند، در گذشته این سینتی سایزرها تنها وسیله ی در دسترس بودند و مشکلات زیادی ایجاد می کردند. به لطف معرفی مولدهای صدایی که به صورت دیجیتالی کنترل می شوند و در نهایت معرفی سینتی سایزرهای نرم افزاری، این ناپایداری ها در تیون صدا به چیزی اختیاری تبدیل شده که می توان به شکل دلخواه از آن ها بهره گرفت.

این فقط سینتی سایزرها نبودند که بهبود پیدا کردند. ابزارهای اصلاح کوک مدرن (pitch correction) مانند Auto-Tune و Melodyne می توانند نت های خارج از کنترل هر صدایی را کوک کنند و در وقت و هزینه ی صدابرداران و هنرمندان صرفه جویی کنند. بله، این ابزارها ممکن است توسط برخی افراد ناوارد مورد سواستفاده قرار بگیرند، اما همین ابزارها به ما حق انتخاب می دهند و آیا این بهتر نیست که بجای دست و پنجه نرم کردن با مشکلات خودمان تصمیم بگیریم که چطور آن ها را برطرف کنیم؟

6. تعمیر و نگهداری از تجهیزات

استودیوی برپایه ی نرم افزار آهنگسازی شما چقدر به مراقبت احتیاج دارد؟ شاید تنها کاری که باید انجام دهید بکاپ گرفتن از فایل ها و آپدیت کردن گاه به گاه سیستم عامل باشد که البته این کارها را می توان به صورت اتوماتیک و در پس زمینه انجام داد. در این نوع استودیوها شاید ماه ها یا حتی سال ها نیاز به هیچ گونه مراقبت و تعمیری نباشد.

اما در دوران پیش از نرم افزارهای آهنگسازی اینطور نبود. در استودیوهای آن زمان هر هفته یا حتی به صورت روزانه کارهایی باید برای مراقبت از لوازم استودیو انجام می گرفت. تِیپ ماشین ها باید برای هر جلسه ی ضبط آماده می شدند و سخت افزار خارجی آن ها ایرادات زیادی پیدا می کرد. صاحبان استودیوهای حرفه ای افرادی را استخدام می کردند که حواسشان به عملکرد و سلامت تجهیزات باشد. این کار بسیار زمان بر و به شکل مسخره ای پر هزینه بود.

7. بوی اکسید آهن

اگرچه tape های استودیویی کاراکتر دلنشین خودشان را دارند، اما دردسرهای آن ها نیز زیاد است. علاوه بر هزینه های بالای آن، مشکلات زیادی در استفاده از tape ها وجود داشت، مانند تناسب نامطلوب بین دِک ها، هِدهایی که در پوزیشن نامناسبی قرار می گرفتند یا نوارهایی که از جایشان خارج می شدند. حتی ممکن بود میدان مغناطیسی قوی این دستگاه ها به دیگر تجهیزات آسیب برسانند.

8. هزینه ی مربوط به tape ها

یک تیپ 1.2 اینچی Ampex 456 قیمتی حدود 55 دلار داشت که در آن زمان هزینه ی زیادی بود، حتی امروز هم این مبلغ بالاست! و با پرداخت این هزینه تنها کمی بیشتر از 20 دقیقه امکان ضبط روی هر تیپ وجود داشت؛ با فرض این که هیچ نواری هدر نمی رفت تنها امکان ضبط یک طرف آلبوم وجود داشت. البته این راه حل اقتصادی بود و استودیوهای بزرگ تر دارای دِک های یک و دو اینچی بودند که قیمت آن ها (و هزینه ی اجاره ی ساعتی استودیو) باعث می شد تنها افراد متمول یا کسانی که اسپانسر داشتند بتوانند از آن ها استفاده کنند.

9. هزینه ی همه چیز

اولین ضبطی که من انجام دادم در یک استودیوی خانگی اتفاق افتاد؛ قطعات را روی تیپ 1.2 اینچی و با استفاده از یک دِک 8 ترک ضبط کردم که قیمت آن ها با قیمت یک ماشین کارکرده ی خوب در آن روزها برابری می کرد.

میکروفنی که از آن استفاده کردیم یک میکروفن داینامیک بود که تنها الگوی قطبی کاردیود داشت – میکروفن های کاندنسری کخ دیافراگم بزرگ داشتند، حتی ارزان ترین آن ها قیمت بسیار بالایی داشت. برای میکس، ما aux send های میکسر را به یک جفت Alesis Quadraverbs وصل کردیم که جزو معدود یونیت های مالتی افکت در آن زمان بود. بسیاری از کمپانی های مطرحی که در آن روزگار تجهیزات استودیویی تولید می کردند هنوز متوجه نیاز استودیوهای خانگی و منفعتی که می توانستند از آن ها کسب کنند نشده بودند. و آن دو یونیت Quadraverbs تنها چیزی بود که ما در اختیار داشتیم. یکی برای ریورب و یکی مختص به دیلی. اگر به تعداد بیشتری افکت نیاز داشتیم نمی توانستیم مانند امروز افکت های دلخواهمان را به هر تعدادی که بخواهیم لود کنیم.

امروزه موزیسین های دسکتاپ می توانند میکروفن های کاندنسر، تبلت یا کامپیوتر و تمام نرم افزارهایی که برای کامل کردن یک قطعه ی موسیقی نیاز هست را با قیمتی کمتر از هزینه ی اجاره ی یک روز استودیوی معمولی در آن روزها خریداری کنند.

10. محدودیت ها

بله، محدودیت ها گاهی می توانند مفید باشند اما نه همیشه. این جمله ی کلیشه ای حقیقت دارد که تنها محدودیتی که سر راه آهنگسازهای دسکتاپ وجود دارد خلاقیت آن هاست. امروزه پلاگین های بسیار زیادی را می توان با قیمتی نازل یا حتی به شکل رایگان دریافت کرد و در ساخت یک پروژه از هر تعداد پلاگینی که بخواهید می توانید استفاده کنید. قطعا با کمبودی مواجه نخواهید شد.

پس بله، اگرچه شاید دلمان برای برخی چیزها در استودیوهای قدیمی تنگ شود اما خوشحالیم که در این دوره زندگی می کنیم.