انتخاب میکروفن مناسب برای وکال

در قرن گذشته، تکنولوژی میکروفن ها پیشرفت زیادی کرده است و در طول این زمان، تعدادی از میکروفن ها توانسته اند محبوبیت زیادی در ژانرهای مختلف و دوره های مختلف پیدا کنند. بسیاری از گروه های مورد علاقه ی شما موزیک هایی می سازند که در آن ها از المان هایی از دوره های گذشته استفاده شده و در ساخت آن ها از همان تکنیک هایی استفاده شده که برجسته ترین تنظیم کننده ها و صدابرداران تاریخ استفاده می کرده اند.
انتخاب یک میکروفن وکال مناسب برای خواننده و پروژه تان می تواند صدایی ایجاد کند که شما تمام میکس را بر اساس آن بچینید. در این مقاله، چند نمونه از مطرح ترین میکروفن های تاریخ موسیقی را به شما معرفی می کنیم و به شما می گوییم چگونه می توانید با استفاده از میکروفن های ارزان قیمت صدایی مشابه موزیک های حرفه ای و تراز اول داشته باشید. در این مقاله برای آوردن مثال به بعضی ترک های موسیقی اشاره شده اما شما می توانید هر کدام از این میکروفن ها را در یوتیوب جستجو کنید و نمونه های صوتی آن ها را گوش دهید.

بیشتر وکال هایی که در موسیقی امروز می شنویم، با میکروفن های کاندنسر بزرگی که دیافراگم های بزرگ دارند ضبط شده اند. اما اجازه دهید پیش از این که سراغ این دسته از میکروفن ها برویم، نگاهی به دسته ی دیگری که معمولا نادیده گرفته می شوند بیندازیم: میکروفن های داینامیک ریبون.

میکروفن های ریبون: تاریخ با شکوه

اولین میکروفن ریبونی که به صورت گسترده عرضه شد، میکروفن RCA 44A بود که در سال ۱۹۳۱ معرفی شد. چند سال بعد مدل ارتقا یافته ی ۴۴BX به میکروفن مطرحی برای وکال، استفاده های رادیویی، هورن ها و تقریبا هر صدای دیگری تبدیل شد، چرا که این میکروفن صدای گرم و ملایمی داشت. برای شنیدن صدای این میکروفن می تواند به آلبوم The Voice of Frank Sinatra از فرانک سیناترا گوش کنید. بسیاری از موزیک های اولیه ی الویس پریسلی هم با این میکروفن ضبط شده اند.
میکروفن های ریبون دارای یک ورق آلومینیومی نازک هستند که ضخامت آن تنها دو یا سه میکرون است (دو میلیونیوم یک متر). میکروفن های ریبون خروجی کمتری نسبت به دیگر انواع میکروفن ها دارند، پس باید گِین آن ها را بیش از حد معمول افزایش داد.
میکروفن های ریبونی که طراحی کلاسیک دارند، دارای الگوی قطبی دو جهته (فیگور۸) هستند؛ پس صداهای پشت و جلوی میکروفن دریافت می شوند و صداهایی که از اطراف به میکروفن برسند ریجکت خواهند شد.
کمی بعد از عرضه ی اولین میکروفن ریبون، در اواسط دهه ی ۱۹۳۰ کمپانی RCA میکروفن ریبون AS1) RCA 77DX) را معرفی کرد که در آن المنت های ریبون چندجهته و فیگور۸ ترکیب شده بود تا پاسخگویی قطبی کاردیود یا تک جهته ایجاد شود. میکروفن مدرن M160 از بیرداینامیک از همین قاعده پیروی می کند. یک میکروفن ریبون سینگل-المنت صدا را بر اساس اختلاف فشار بین جلو و عقب ریبون تولید می کند؛ این ویژگی باعث می شود میکروفن های ریبون بیشتر از هر نوع میکروفن دیگری افکت مجاورت ایجاد کنند، یعنی هرچه میکروفن به سورس صدا نزدیک تر شود، پاسخگویی به فرکانس های بیس هم بیشتر می شود.
اگرچه بعضی از مدل های مدرن مانند Shure KSM313 یا Sandhill 6011A در برابر فشار ناگهانی هوا مقاوم هستند، اما بیشتر میکروفن های ریبون، مخصوصا مدل های وینتج، بسیار شکننده و ضعیف هستند. کافیست شما در حین گرفتن یک میکروفن ریبون در دستتان راه بروید؛ به همین راحتی ریبون (ورق آلومینیومی) سه میکرونی از شکل خود خارج می شود. پس هیچوقت نباید این نوع میکروفن را برای سورس هایی مانند kick drum که فشار صوتی بالایی ایجاد می کنند استفاده کرد. همچنین اگر می خواهید از این نوع میکروفن برای وکال استفاده کنید، حتما یک یا دو پاپ فیلتر را بین خواننده و میکروفن قرار دهید؛ در غیر این صورت ریبون میکروفن دچار مشکل می شود و باید آن را تعویض کنید. فراموش نکنید که میکروفن های ریبون را باید به صورت ایستاده نگه داری کنید، میکروفن های ریبون قدیمی تر را حتی اگر برای مدت کوتاهی به پهلو روی یک سطح قرار دهید ممکن است دچار آسیب شوند.
برای این که بتوانید بیشترین استفاده را از میکروفن های ریبون ببرید، باید سه نکته را درک کنید. اول این که اگر از یک میکروفن ریبون فیگور۸ استفاده می کنید، مطمئن شوید هیچ سطح منعکس کننده ای در پشت میکروفن قرار ندارد. این نوع میکروفن ها را باید دور از پنجره ها و دیوارهای استودیو قرار دهید. با این حال این نوع الگوی قطبی ایزولاسیون به مراتب بهتری نسبت به میکروفن های ریبون کاردیود ایجاد می کند.
بعضی از میکروفن های ریبون مانند Royer R-121 و Shure KSM313 وقتی سورس صدا را عقب آن ها قرار دهید، صدای روشن تری ایجاد می کنند، پس هر دو حالت را امتحان کنید. توجه داشته باشید صداهایی که از عقب به میکروفن می رسند، خروجی شان قطبیت معکوس خواهد داشت و یا این که ۱۸۰ درجه خارج از phase خواهد بود. این مشکلی است که در صورت ترکیب سیگنال میکروفن ریبونی که سورس صدا در پشت آن قرار گرفته با یک میکروفن دیگر بوجود می آید؛ در این حالت شما باید قطبیت یکی از میکروفن ها را معکوس کنید تا وقتی سیگنال هر دو میکروفن با هم ترکیب شد، از حجم صدا کاسته نشود.
دومین نکته ای که باید درک کنید این است که بیشتر میکروفن های ریبون پاسخگویی فرکانسی یکدستی از ۲۰Hz تا حدود ۱۰kHz دارند. پاسخگویی بعضی از این میکروفن ها تا حدود ۲۰kHz هم بالا می رود اما حتی این در این حالت هم صدای آن ها نسبت به میکروفن های کاندنسر و داینامیک تیره تر خواهد بود. اگر می خواهید برای میکسی وکال ضبط کنید که صدای روشنی دارد، میکروفن های ریبون احتمالا مناسب نخواهند بود، اما در شرایط دیگر این میکروفن ها می توانند انتخاب بسیار خوبی باشند. درست همانطور که در وبسایت کمپانی Royer نوشته شده، میکروفن های ریبون مانند گوش انسان صداها را می شنوند و فرکانس های بالا را اغراق نمی کنند. میکروفن های ریبون برای وکال های سولو در تنظیم های خلوت ایده آل هستند و همچنین می توانند صداهایی که زیادی روشن هستند را کنترل کنند. این میکروفن ها برای گرفتن صدای امپ گیتار هم انتخاب بسیار خوبی هستند و صدایی پر حجم با فرکانس های بم قدرتمندی ایجاد خواهند کرد.
سومین نکته ی مهم، افکت مجاورت قابل توجهی است که این میکروفن ها ایجاد می کنند و شما می توانید از آن استفاده کنید! با تغییر دادن فاصله ی میکروفن تا سورس صدا می توانید به مقدار دلخواهتان بوست شدن فرکانس های بیس را تنظیم کنید. معمولا این میکروفن ها را دورتر از آنچه که انتظار دارید قرار خواهید داد. برای افزایش فرکانس های بالا هیچ اشکالی ندارد اگر از یک اکولایزر استفاده کنید و حتی به مقدار زیادی فرکانس های بالا را افزایش دهید. بسیاری از صدابرداران، صدای میکروفن های ریبون را صدایی متراکم با فرکانس های میانی گرم و پر از جزئیات توصیف می کنند؛ صدایی که برای نشاندن وکال بین المان های روشن تر و تاریک تر در میکس ایده آل است.
به آلبوم Icky Thump از گروه White Stripes گوش کنید. پرودیوسر و مهندس صدای این آلبوم می گوید ترک Icky Thump با یک میکروفن کاندنسر Neumann U47 و باقی ترک ها با میکروفن ریبون RCA 77DX 2 یا میکروفن داینامیک Shure SM7 ضبط شده اند. ترک های ۲ و ۳ لید وکال های زیبا همراه با جزئیات زیادی در فرکانس های میانی دارند که پایین سازهای روشن تر قرار گرفته است و بیش از آن که صدای غالبی در میکس داشته باشد، با صداهای دیگر ترکیب می شود. احتمالا این ترک ها با میکروفن ریبون ضبط شده اند.
امروزه میکروفن های ریبون فوق العاده ای تولید می شوند. Wes Dooley از کمپانی Audio Engineering Associates بازسازی هایی از میکروفن RCA 44 انجام داده و مدل های اورجینال خودش را نیز توسعه داده است. کمپانی Cloud Microphones برداشت های مدرنی از طراحی RCA انجام داده و میکروفن هایی تولید کرده که صدای وینتجی دارند. میکروفن های Coles 4038 هنوز در حال تولید هستند که در اوایل دهه ی ۶۰ برای ضبط صدای درامز رینگو استار استفاده میشدند و استودیوی Abbey Road برای ضبط صدای هورن ها و گیتارها از آن بهره می برد. میکروفن Royer R-121 صدای شفاف تری نسبت به بعضی دیگر از میکروفن های ریبون دارد و معروف است به استفاده برای وکال، امپ های گیتار و پیانو. میکروفن Shure KSM313 مقاومت بسیار بالایی در برابر فشار هوا دارد. کمپانی sE Electronics هم مجموعه ای از میکروفن های ریبون ارزان قیمت را عرضه کرده که پاسخگویی فرکانس های بالا در آن ها گسترده است. یکی از میکروفن هایی که هم قیمت و هم عملکرد فوق العاده ای دارد، میکروفن Cascade Fat Head است که قیمتی کمتر از ۲۰۰ دلار دارد؛ صدای این میکروفن تیره است و اینجاست که با استفاده از اکولایزر می توانید صدای میکروفن را بهینه کنید.

میکروفن های داینامیک: صدای راک اند رول

در میکروفن های داینامیک moving-coil، یک فنر مستقیما به یک دیافراگم پلاستیکی وصل شده است. پشت این دو یک آهنربا قرار گرفته است. امواج صوتی موجب ارتعاش فنر در میدان مغناطیسی می شوند و یک سیگنال تولید می شود. این سیگنال به یک ترانسفورماتور داخلی متصل است.
این نوع میکروفن ها به دلیل جرم بیشتر دیافراگم، نمی توانند به سرعت میکروفن های ریبون به سیگنال های کوتاه (ترانزینت ها) پاسخ دهند، اما نسبت به میکروفن های ریبون استحکام بسیار بالاتری دارند و مانند آن ها با فشار هوا آسیب نمی بینند. همچنین قیمت میکروفن های داینامیک نسبت به ریبون ها بسیار ارزان تر است.
در ترک Superstition از Stevie Wonder از میکروفن Electro-Voice RE20 استفاده شده و بسیاری از وکال های مایکل جکسون در آلبوم Thriller با میکروفن Shure SM7 ضبط شده است. حتی میکروفن های نه چندان جذاب Shure SM57 و SM58 هم در ضبط بسیاری از ترک های موسیقی معروف نقش داشته اند. میکروفن های داینامیک به لحاظ صوتی جایی مابین میکروفن های ریبون و کاندنسر قرار می گیرند و برای زمانی که شما صدایی روشن تر از میکروفن های ریبون لازم دارید اما نه به روشنی میکروفن های کاندنسر، ایده آل هستند.

میکروفن های کاندنسر: استاندارد جدید

در برلین و در سال ۱۹۴۷، جورج نیومن میکروفن کاندنسر دو دیافراگم ضخیم U 47 را معرفی کرد. در U 47 از تیوب وکیوم VF14M استفاده شده بود که Telefunken آن ها را تولید می کرد و به همین دلیل لوگوی این کمپانی روی میکروفن قرار گرفت. حرف U در نام این میکروفن به کلمه ی آلمانی umschaltbar به معنای “قابل سوییچ شدن” ارجاع دارد، چرا که میکروفن U 47 اولین میکروفن کاندنسری بود که قابلیت تغییر الگوهای قطبی را فراهم کرد و دو الگوی قطبی چند جهته و سوپر کاردیود را به کاربران ارائه داد.
میکروفن U 48 در سال ۱۹۵۷ عرضه شد و دو الگوی قطبی کاردیود و فیگور۸ را به کاربران ارائه داد. در اوایل دهه ی پنجاه میلادی نیومن توانست خودش عرضه ی میکروفن های U 47 را بدست بگیرد و لوگوی خودش را روی این میکروفن ها قرار دهد، اما در دهه ی ۱۹۷۰، کمپانی Telefunken ساخت تیوب های VF14M این میکروفن را متوقف کرد. نیومن تیوب های مختلفی را آزمایش کرد اما نتوانست تیوب مدنظرش را پیدا کند، پس تولید میکروفن های VF14M را متوقف کرد.
با این حال نیومن میکروفن سالید استیت U 47 fet را روانه ی بازار کرد. این میکروفن که به فانتوم پاور مجهز بود، بجای تیوب از یک فیلد افکت ترانزیستور (FET) بهره می برد. U 47 fet قیمت ارزان تری داشت و تنها یک الگوی قطبی کاردیود را به کاربران ارائه می داد. صدای U 47 fet کمی نسبت به U 47 متفاوت بود و مخصوصا برای وکال ها همان کیفیت U 47 را نداشت، اما توانست برای استفاده روی kick drum و upright bass محبوبیت زیادی کسب کند.
میکروفن U 47 به واسطه ی ترکیب کپسول، قطعات الکترونیکی تیوب و ترانسفورماتور خروجی، صدای کاملا مشخص و قابل تشخیصی دارد. پاسخگویی فرکانسی کاردیود، فرکانس های بم پایین تر از ۳۰۰Hz را به تدریج محو می کند و یک بوست چهار دسی بلی در حدود فرکانس های ۴kHz و ۱۰kHz را ایجاد می کند. این ویژگی ها باعث می شود U 47 به شکل محسوسی نسبت به میکروفن های ریبون صدای روشن تری داشته باشد. میکروفن U 47 نسبت به مدل هایی که پس از آن معرفی شدند افکت مجاورت بیشتری تولید می کند. این ترکیب از گرمای فرکانس های بیس با وضوح بالا در فرکانس های میانی صدای منحصر به فرد U 47 را شکل می دهد.
U 47 قیمت بسیار بالایی داشت و با احتساب دلار امروزی چیزی حدود ۳۵۰۰ دلار قیمت آن میشد، پس تنها استودیوهای بزرگ و گران قیمت می توانستند از پس هزینه ی آن برآیند. Capitol Records تعداد زیادی از این میکروفن ها را خریداری کرد و این میکروفن به یکی از محبوب ترین میکروفن های فرانک سیناترا تبدیل شد. در تصویرهایی که از فرانک سیناترا با این میکروفن وجود دارد می توان مشاهده کرد که سیناترا در فاصله ی یک قدمی این میکروفن قرار می گرفته و هیچ پاپ فیلتری هم بین او و میکروفن وجود نداشته است. از چنین فاصله ای صدای او بالانس بسیاری خوبی داشت و بدون بوست شدن محسوس بیس، صدای گرمی را از او می شنویم، اما در بعضی از آهنگ های او که با این میکروفن ضبط شده اند، شما می توانید متوجه نزدیک و دور شدن خواننده به میکروفن بشوید. آلبوم Songs for Swingin’ Lovers مثال خوبی از بهترین برداشت های سیناترا است. در آهنگ On We’ll Be Together Again متوجه می شوید که سیناترا دو خط اول ترانه را به آرامی می خواند و فاصله ی نزدیکی با میکروفن دارد، سپس زمانی که به نت های بالاتر می رسد کاملا آشکار است که خواننده از میکروفن فاصله می گیرد. افکت صوتی ایجاد شده بسیار جالب توجه است! قسمت هایی که با صدای آرام خوانده شده اند و در حین خوانش آن ها سیناترا به میکروفن نزدیک بوده، صدایی گرم و صمیمی دارند و در قسمت هایی که صدای سیناترا بالا میرود و خواننده از میکروفن دور می شود، صدایی پرخاشگرانه می شنویم که به خوبی در میکس برجسته می شود.

جورج مارتین (صدابردار گروه بیتلز) از همان ابتدا از میکروفن های U 47 و U 48 برای ضبط کارهای گروه بیتلز استفاده می کرده است. در حین ضبط اولین آلبوم های بیتلز، در استودیوی Abbey Road قانون های سفت و سختی مبنی بر این که خواننده چقدر می تواند به میکروفن نزدیک شود وجود داشت. بعضی از عکس هایی که از جلسات ضبط بیتلز در آن دوران وجود دارد نشان می دهد که آن ها برای ضبط وکال های سولو چیزی حدود ۲۵ سانتی متر و برای ضبط های تریو (سه نفری) یکی دو قدم از میکروفن فاصله می گرفته اند.
در آن جلسات اعضای گروه طوری در استودیو قرار می گرفتند که انگار قرار است روی استیج بروند، آن ها از هیچ هدفونی استفاده نمی کردند. جلوی خواننده ها یک میکروفن U 48 قرار داشت که الگوی قطبی آن روی حالت فیگور۸ قرار می گرفت تا صدای درامز و امپ ها به میکروفن وارد نشوند. در جلسات ضبط بیتلز بسیار رایج بود که صدای هر دو خواننده با یک میکروفن U 48 ضبط شود، هر کدام از خواننده ها در یک سمت الگوی قطبی فیگور۸ قرار می گرفتند. این فاصله ی میانه ی خواننده ها با میکروفن موجب شد تا آلبوم های اولیه ی گروه صدایی واضح و پرخاشگرانه داشته باشند. جورج مارتین از میکروفن U 47 به عنوان میکروفن محبوبش یاد کرده است و از آن برای ضبط هر چیزی در آلبوم Rubber Soul استفاده کرده است.
تا زمانی که نوبت به ضبط آلبوم Revolver رسیده بود، بیتلز آنقدر قدرت پیدا کرده بود که اعضای گروه می توانستند هرچه که می خواهند را بدست بیاورند؛ و چیزی که آن ها می خواستند، امتحان کردن و آزمون و خطا کردن با تکنیک های مختلف بود. صدابردارانی که در استودیو استخدام بودند از جلسات ضبط کارهای بیتلز محروم شدند و آن ها Geoff Emerick را به عنوان مهندس صدای ارشد انتخاب کردند. پس از این انتخاب، شما واضحا می توانید بشنوید که افراد گروه در حین ضبط بیش از قبل به میکروفن نزدیک میشده اند. کافیست صدای پاول مک کارتنی در قطعه ی I Saw Her Standing There از آلبوم اول را با صدای جورج هریسن در آهنگ Taxman مقایسه کنید. افکت مجاورت کاملا آشکار است. وکال های آلبوم Revolver صدای پر حجم تر و غنی تری نسبت به آلبوم های قبلی گروه دارد.
Emerick در جایی گفته بود که نوازنده های زهی در آهنگ Eleanor Rigby به طور ناخودآگاه از میکروفن های U 47 که او بسیار نزدیک به نوازنده ها قرار داده بود فاصله می گرفتند و او پس از اتمام هر برداشت باید دوباره دست به کار میشد و میکروفن ها را به نوازنده ها نزدیک می کرد. اگر ویدیوی پخش تلویزیونی All You Need is Love را مشاهده کنید خواهید دید که در ورس هایی که صدای آرام تری دارند، جان لنون فاصله ای تقریبا یک سانتی متری با میکروفن دارد و در قسمت های کورس تقریبا یک قدم به عقب می رود. صدای او گرم و واضح است و به خوبی با صدای پاول مک کارتنی و جورج هریسن تلفیق می شود.

برای این که بتوانید بیشترین بهره را از میکروفن U 47 ببرید، باید فاصله ها را رعایت کنید. سعی کنید در حین آرام خواندن و بلند خواندن، فاصله های متفاوتی با میکروفن ایجاد کنید. فاصله ی یک قدمی یا بیشتر برای بک وکال ها ایده آل است چرا که در این حالت افکت مجاورت محسوس نخواهد بود؛ به این ترتیب صدای واضحی خواهید داشت که میکس شما را کدر نخواهد کرد. برای لید وکال ها بسته به این که صدای شما چقدر بلند است می توانید به میکروفن دور و نزدیک شوید. برای بخش هایی که صدای آرامی دارند شما می توانید به میکروفن بسیار نزدیک شوید و فاصله ای یکی دو سانتی متری با میکروفن ایجاد کنید، سپس می توانید برای قسمت هایی که صدای بلندتری دارند از میکروفن فاصله بگیرید. اما برای پارت هایی که قرار است صدای بسیار بلند و پرخاشگرانه ای داشته باشند، می توانید فاصله ای ۵ تا ۷ سانتی متری با میکروفن ایجاد کنید؛ در این حالت شما انرژی زیادی را به تیوب وارد می کند و این تیوب تمایل به saturate کردن صدا دارد. شاید لازم باشد با استفاده از یک EQ کمی شدت فرکانس های بیس را کاهش دهید و به این ترتیب شما صدایی خواهید داشت که خواننده های راک همیشه از آن بهره برده اند. فراموش نکنید که پاسخگویی فرکانسی با تعویض الگوی قطبی تغییر می کند، پس تمام آن ها را امتحان کنید!
اگر محدودیت بودجه ندارید، می توانید یکی از مدل های اصلی U 47 را با قیمت حدود ۱۰,۰۰۰ دلار خریداری کنید. اما اگر توان پرداخت چنین قیمت بالایی را ندارید، مدل های دیگری هم وجود دارند که این میکروفن را شبیه سازی کرده اند و حتی بعضی صدابرداران آن ها را به مدل اصلی ترجیح می دهند. Telefunken نسخه ی خودش از این میکروفن را عرضه کرده و کمپانی هایی مانند Wagner, Soundelux, Manley, Bock Audio, Pearlman Microphones, Lawson, Peluso Microphone Lab, Flea, Audio-Technica (میکروفن کاردیود تیوب AT4060) و همچنین خود نیومن با میکروفن M 147 دیگر کمپانی هایی هستند که مدل های برگرفته از میکروفن U47 را عرضه کرده اند.
ناامید شدید؟ اصلا نگران نباشید. Alan Parsons که یکی از صدابرداران برجسته است در این باره می گوید: “من ساعت های زیادی را با آرتیست های وسواسی گذرانده ام و از میکروفن های مختلفی برای ضبط وکال هایشان استفاده کرده ام و تنها چیزی که می توانم بگویم این است که این کار وقت تلف کردن است.” بسیاری از صدابرداران هستند که گفته اند میکروفن های مختلفی با استایل U 47 را استفاده کرده اند، از میکروفن های ۳۰۰ دلاری گرفته تا میکروفن های ۳۰۰۰ دلاری و متوجه شده اند که صدای آن ها شباهت بسیار زیادی به یکدیگر دارند. یکی از مدل های خوبی که از میکروفن U 47 می توانید تهیه کنید، میکروفن های کمپانی LEWITT هستند. این برند در بازه ی قیمتی ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار چهار میکروفن عرضه کرده که شامل میکروفن کاردیود ثابت LCT540 FET، میکروفن چند الگوی LCT640 FET، میکروفن تیوب LCT 840 و میکروفن فوق العاده ی Tube/FET LCT 940 می شود. این میکروفن آخر یک دکمه ی چرخشی دارد که به وسیله ی آن می توانید صداهای Tube و FET را با هم تلفیق کنید.
در بازه ی قیمتی پایین تر، می توانید نگاهی به میکروفن های NT2-A، NTK و K2 از برند RØDE داشته باشید. در بازه ی قیمتی ۳۰۰ دلاری سخت می شود چیزی بهتر از میکروفن Roswell Audio Mini K47 پیدا کرد که از کپسولی مشابه با میکروفن اصلی U 47 بهره ببرد. در قیمت های پایین تر از ۳۰۰ دلار هم می توان به میکروفن فوق العاده ی Aston Origin اشاره کرد که هم صدای بسیار خوبی دارد و هم بدنه اش مقاومت بالایی دارد.
از میکروفن هایی که بعد از U 47 توانستند موفقیت ویژه ای کسب کنند می توان U 67 و میکروفن سالید استیت U 87 را نام برد که هر دوی آن ها به کپسول K 67 با دو بک پلیت مجهز شده بودند. هر دوی این میکروفن ها پاسخگویی فرکانسی یکدست تری نسبت به U 57 دارند. یکی دیگر از میکروفن های کلاسیکی که باید به آن اشاره کنیم میکروفن اتریشی AKG C 12 است. مدل های اولیه ی این میکروفن پاسخگویی بسیار شبیهی به U 47 داشتند و مدل هایی که بعدا عرضه شدند پاسخگویی فرکانسی یکدستی تا فرکانس ۱۰kHz داشتند و پس از آن یک بوست چند دسی بلی را در صدای میکروفن می شنویم. C 12 برای وکالیست های خانوم محبوبیت زیادی پیدا کرد، چون پاسخگویی فرکانسی یکدست تری داشت. AKG در حال حاضر میکروفن C 12 VR را تولید می کند و مدل های شبیه ساز این میکروفن هم توسط کمپانی هایی مانند Peluso و Lawson تولید می شود.
از این جا به بعد وظیفه ی شماست که دست به کار شوید و میکروفن های مختلف را امتحان کنید. در ادامه به چند ترک موسیقی معروف و میکروفن هایی که برای ضبط آن ها استفاده شده است اشاره می کنیم.

وکال های معروف و میکروفن هایی که برای ضبط آن ها استفاده شده….

میکروفن AKG C 12

قطعه ی We Are The World از Michael Jackson، قطعه ی Supersonic از Jamiroquai

میکروفن Electro-Voice RE20

قطعه ی Uncle Albert/Admiral Halsey از Paul McCartney، قطعه ی From The Basement از Radiohead

میکروفن Neumann M 49 B

قطعه ی Don’t Know Why از Norah Jones

میکروفن Neumann M 147

قطعه ی Somebody That I Used To Know از Gotye

میکروفن Neumann U 47

قطعه ی Black Or White از Michael Jackson، قطعه ی If I Were A Boy از Beyonce

میکروفن Neumann U 87

قطعه ی Imagine از John Lennon، قطعات Complicated ، I’m With You و Sk8ter Boi از Avril Lavigne، قطعه ی What’s Going On از Marvin Gaye

میکروفن Neumann TLM 103

قطعه ی Astronaut از Simon LeBon (گروه Duran Duran)

میکروفن RØDE Classic

قطعه ی Rolling in the Deep از Adele

میکروفن RØDE NT1-A

قطعه ی Valerie از Amy Winehouse

میکروفن Shure Beta 58

قطعه ی No Line On The Horizon از گروه U2 و قطعه ی The Downward Spiral از گروه Nine Inch Nails

میکروفن Shure SM7

قطعه ی In Repair از John Mayer

میکروفن Telefunken ELA M 251

قطعه ی I’m Yours از Jason Mraz و قطعه ی Diamond Eyes از Deftones