هفت سِت درامی که موسیقی را برای همیشه تغییر دادند

به ندرت پیش می آید که یک سِت درام به بازار عرضه شود که به اندازه ی درامری که پشتش می نشیند بتواند روی دنیای موسیقی تاثیر بگذارد. این کیت ها از موزیک هایی که در آن ها استفاده شده اند جداشدنی نیستند. در ادامه نگاهی به هفت کیت درام خواهیم انداخت که تاثیر بسزایی روی دنیای موسیقی گذاشته اند.

Ludwig “Ringo Kit”

اگرچه تنها یک کیت درام وجود ندارد که به صورت رسمی نام The Ringo به آن اختصاص پیدا کرده باشد، اما Black Oyster Downbeat set Starr که سال 1964 در اجرای بیتلز در شوی تلویزیونی The Ed Sullivan Show استفاده شد و کیت Ludwig Super Classic که رینگو استار در دوران اوج گروه بیتلز در اواسط دهه ی 60 استفاده می کرد بیشتر به سلیقه ی رینگو استار نزدیک بوده اند. اهمیت کیت های Ringo برای درامرهای سراسر دنیا و همچنین پیشینه و میراث کیت های Ludwig را نمی توان نادیده گرفت. کیت داون بیت پیشین رینگو استار شامل یک تام 12 اینچی، یک فلور تام 14 اینچی و یک بیس درام 20 اینچی با یک snare چهارده اینچی که با بیس درام مَچ بود میشد. کیت های بعدی و بزرگ تر Super Classic که او استفاده کرد شامل یک تام 13 اینچی، یک فلور تام 16 اینچی، یک بیس درام 22 اینچی و یک snare چهارده اینچی بود.

Moon and Bonhams Acrylics

زندگی Keith Moon و John Bonham در تاریخ موسیقی راک به هم گره خورده است. وقتی به انتخاب درام می رسد، گفته می شود هر دوی این موزیسین ها از سِت های سوپر سایز درامز آکریلیک که درون آن ها مشخص بود در اجراهایشان در ایالات متحده استفاده می کردند.
Keith Moon اولین ست درام اکریلیک دابل کیک Zickos را در طی یکی از تورهای گروه the Who در سال 1970 خریداری کرد. این کیت، یا یک کیت شبیه به آن (چون گفته می شود Keith Moon در این زمان چندین کیت خریداری کرد) است که Keith Moon در سال 1971 در برنامه ی BBC با نام Top of the Pops از آن استفاده کرد. این کیت از سه های تام 14 اینچی، چهار فلور تام استریوی 18 اینچی و یک بیس درام 22 اینچی تشکیل شده بود. تا پیش از آن زمان کیت های درام غیر چوبی نسبتا ناشناخته بودند و وقتی Keith Moon از آن ها استفاده کرد، این نوع درام ها در مجلات موسیقی آن زمان بسیار سر و صدا به پا کردند.

دیده شدن کیت درام Keith Moon راه را برای ساخته شدن متمایز ترین کیت آکریلیک تمام دوران باز کرد: amber-tinted Ludwig Vistalite از جان بونام که جان و لدزپلین در فیلم کنسرت سال 1973 با نام The Song Remains the Same (که اجرای لدزپلین در Madison Square Garden بود) از آن استفاده کرده اند. گفته می شود کیت جان بونام که در این دوران و در همکاری اش با لدزپلین از آن استفاده می کرد همان سایز کیت های Ludwig Green Sparkle او را داشت و از یک تام 14 اینچی، یک فلور تام 18 اینچی و یک فلور تام 16 اینچی، و یک نسخه ی چهارده اینچی از Supraphonic LM402 chrome-over-aluminum snare تشکیل شده بود. به لطف کیث مون و جان بونام، کیت های درام آکریلیک از Ludwig و دیگر برندها محبوبیت زیادی پیدا کردند. حتی امروزه هم این نوع کیت ها دوباره احیا شده اند.

Yamaha Recording Custom

کیت درام Recording Custom در بیشتر استودیوهای بزرگ دهه های 80 . 90 میلادی وجود داشت. این سری کیت های یاماها دارای شِل ها و لبه های چوبی بودند و به عنوان کیت هایی سطح بالا مخصوص استودیوهای ضبط طراحی شده بودند. شِل های نازک از جنس چوب توس، لبه های 30 درجه، حتی آن برش بزرگی که در مرکز bass-head وجود دارد؛ این خصوصیات باعث شد که Recording Custom نوعی صدای آکوستیک خشک و متمرکز داشته باشد که برای تمایلی که در آن دوره نسبت به تُن های درام خشک تر و مستقیم تر وجود داشت ایده آل بود. Dave Weckl، Steve Gadd، Carter Beauford، Cozy Powell ، John “JR” Robinson از درامرهای معروفی هستند که از Recording Custom استفاده کرده اند.

چیزی که Recording Custom را از سِت های درام رده بالا متمایز می کند، کارهای اضافه ای بود که یاماها برای هرچه بی نقص کردن صدای درام ضبط شده انجام داد. در آن دوره از چوب میپل برای شِل های درام استفاده میشد، اما یاماها با سابقه ی تحقیقاتی که در زمینه ی پیانو و سازهای بادی داشت به این نتیجه رسید که چوب توس در استودیو صدای بهتری دارد. این شِل ها همچنین بجای روکش های چوبی و دیگر متریال هایی که در آن زمان رایج بود، از فینیش نازک پیانو-لاکی (piano-lacquer) بهره مند شدند تا هم ظاهر فوق العاده زیبایی داشته باشند و هم تُن صدای آن ها باز شود.

Gretsch USA Custom

کمپانی گرِچ (Gretsch) چنان پیشینه ی بلند مدتی در زمینه ساخت درامز دارد که قدمت آن به قدمت خود ساز درام است. در دهه ی 1940 سری کیت های درام دست ساز کمپانی گرچ با نام USA Custom عرضه شد. این درام ها نتیجه ی ارتباط نزدیک بین گرچ و جز کلاب Birdland در نیویورک بود که در آن اسطوره های موسیقی جز مانند Louie Bellson و Elvin Jones به اجرا می پرداختند. با این حال فرمول شش لایه ای که گرچ در ساخت شِل های USA Custom استفاده می کرد – ترکیبی موزیکال از چوب میپل و گام وود با لبه های 30 درجه که دور آن از حلقه های مستحکم دای کست استفاده شده بود – خیلی سریع توانست نه تنها دنیای موسیقی جز، بلکه موسیقی راک را در سراسر دنیا تسخیر کند.

در دوران طلایی درام های گرچ، کیت های USA Custom توسط درامرهایی مانند Tony Williams، Max Roach، Art Blakey و Jimmy Cobb مورد استفاده قرار گرفت. صدای فوق العاده ی درام های گرچ و استفاده شدن آن ها توسط این درامرهای مطرح، تاثیر زیادی روی چندین نسل از درامرها و آهنگسازان گذاشت.

Simmons Electronics

پدهای شش ضلیعی و سینتی سایزرهای درام Dave Simmons در اجراهای زنده ی بسیاری از آرتیست های دهه های 80 و 90 مانند Phil Collins, Alex Van Halen, Danny Carey (Tool), Bill Bruford (Yes, King Crimson) و Roger Taylor (Queen) استفاده شده است.
SDSV اولین ریسک Simmons در عرصه ی درامز بود و به گفته ی خودش در آن دوران بازار هنوز آماده ی استقبال از اینسترومنت های الکترونیک نبود. اما به واسطه ی این که چند درامر مطرح از محصولات او در اجراهایشان استفاده کردند – به ویژه اجرای زنده ی آهنگ Einstein a Go Go از Landscape در برنامه ی Top of the Pops در سال 1981 – افراد فعال در این صنعت کم کم توجهشان به ساخته های Dave و طراحی های درام الکترونیک نوآروانه ی کمپانی او جلب شد.

مدل های بعدی یعنی SDS6، SDS7، SDS8 و SDS9 تمامشان موفقیت تجاری فوق العاده ای بدست آوردند و نظر افراد حرفه ای نیز به خود جلب کردند. اما مدل سال 1987 با نام SDX بود که درامرها را با ویژگی های منحصر به فردی آشنا کرد که هنوز هم در کیت های درام الکترونیک مدرن استفاده می شوند – ویژگی هایی مانند امکان روی هم انداختن صداها، وجود چند ناحیه روی هر پد، تنظیم حساسیت پدها نسبت به ضربه و سمپلینگ آن-بورد راه تازه ای برای ترکیب صداهای آکوستیک و الکترونیک را به درامرها نشان دادند.

TAMA Superstar

علاقمندان سرسخت سبک متال در دهه ی 1980 که به دنبال صداهای پرحجم درامز بودند تنها دو گزینه داشتند: یا kick و toms را با یکدیگر به صدا در بیاورند و یا یک کیت کاستوم سفارش دهند؛ این موضوع تا قبل از پیدایش Superstar ادامه داشت. این کیت های شش لایه ی ساخته شده از چوب توس در سایزهای شِل از پیش تعیین شده ی “power tom” در دسترس بودند که صدای بسیار عمیق و انتشار صدای عظیمی که درامرهای راک و متال به دنبال ان بودند را مهیا می کرد. پاور تام ها در نهایت از رده خارج شدند اما به لطف ویژگی ها و صدای خارق العاده ی TAMA، و البته درامرهای متالی مانند Lars Ulrich، Dave Lombardo و John Stanier که از آن ها استفاده می کردند، Superstar جایگاه کمپانی TAMA در دنیای هارد راک و متال را محکم کرد. در ادامه ی این سری، مدل های Rockstar در اواخر دهه ی 80، مدل Starclassic در اواسط دهه ی 90 و مدل بازتولید شده ی Superstar Classic در سال 2015 به بازار عرضه شدند.

Buddy Rich Radio Kings

هیچوقت درامری مانند بادی ریچ پا به زمین نخواهد گذاشت. اگرچه او از تجخیزات و درام های مختلفی استفاده می کرد، اما یکی از اینسترومنت های محبوب او کیت Slingerland Radio Kings بود، هدیه ای از طرف موسس کمپانیEames Drum یعنی Joe MacSweeney. بادی ریچ به طور کلی زیاد به این قضیه اعتقاد نداشت که درام ها و سخت افزارها می توانند تغییراتی اساسی را ایجاد کنند؛ او میگفت: “یک راننده ی مسابقه ای اگر واقعا راننده باشد هر ماشینی را می تواند براند.” اما وقتی نوبت به Radio Kings رسید، او اعتقاد داشت که “ایده آل ترین snare drum چوبی که استفاده کرده، یک 5-1/2″ x 14″ Radio King بوده است.او تا روزی که از دنیا برود ازهمین کیت استفاده کرد، دقیقا تا آخرین اجرایش در ژانویه ی سا 1987. کیت محبوبRadio Kings بادی ریچ از یک تام 13 اینچی، دو فلور تام 16 اینچی، یک بیس درام 24 اینچی و دو snare مشابه 14 اینچی تشکیل شده بود.