مبدل دیجیتال به آنالوگ چیست و چگونه کار می کند؟

هر دو نوع مبدل های آنالوگ به دیجیتال و دیجیتال به آنالوگ اجزای حیاتی و بسیار مهمی در سیستم های صدای تماما دیجیتال هستند، با این حال توجه زیادی به آن ها نمی شود. کارت صدای شما صدا را به نرم افزار آهنگسازی منتقل می کند و همین برای شما مهم است، پس احتمالا ذهن شما درگیر فکر کردن به تبدیل آنالوگ به دیجیتال (یا تبدیل دیجیتال به آنالوگ که اسپیکرهای مانیتورینگ شما را تغذیه می کند) نمی شود. زمانی هم که شما از یک سینتی سایزر دیجیتالی استفاده می کنید، این مبدل های دیجیتال به آنالوگ هستند که به شما اجازه می دهند صدا را به یک امپ انتقال دهید.
با این حال مبدل ها بسیار مهم هستند. کافیست صدای خروجی مینی جک یک لپ تاپ و صدای باکیفیتی که از یک مبدل اکسترنال تولید می شود را با هم مقایسه کنید: اختلاف فاحشی خواهید شنید.
برای درک مبدل های آنالوگ به دیجیتال (ADC) و دیجیتال به آنالوگ (DAC) باید چند نکته ی پایه ای در رابطه با صوت را مرور کنیم.
صدا بر اثر اختلافاتی در فشار هوا به وجود می آید؛ امواج صوتی مانند امواج اقیانوس ها دارای پستی و بلندی هستند و روی مکانسیم شنوایی گوش ما اثر می گذارند. اطلاعاتی که گوش ما دریافت می کند به مغز منتقل می شود و مغز ما این اطلاعات را پردازش می کند. تمام اصوات، از پارس کردن سگ ها گرفته تا صدای یک سمفونی، امواجی صوتی با شکل ها و شدت های مختلف هستند. معمولا هرچه صدا پیچیده تر باشد، شکل موج آن نیز پیچیده تر است. به صورت بصری اگر صدا را روی یک گراف amplitude (همان level یا بلندی صدا) در برابر زمان رسم کنیم، چیزی شبیه به یک خط تاب دار دیده می شود که به آن شکل موج یا waveform می گویند.

حک کردن طرح یک شکل موج روی یک صفحه ی گرامافون، groove آن آهنگ را می سازد که این خطوط را اگر زیر میکروسکوپ نگاه کنید شبیه به شیار می مانند. زمانی که صفحه پلی می شود، سوزن گرامافون این waveform را دنبال می کند و باعث می شود فونو کارتریج ولتاژهای مختلفی را تولید کند که مشابه شکل موج اصلی هستند و در نهایت اسپیکرها را تغذیه می کنند. به دلیل این که دیافراگم اسپیکر از حرکت waveform پیروی می کند، همان شکل موجی که روی صفحه ی گرامافون حک شده توسط اسپیکر بازتولید می شود.

متاسفانه صدای آنالوگ محدودیت هایی دارد. برای مثال، صفحه ی گرامافون نویزهای اضافه ای مانند پاپ ها، کلیک ها و… را تولید می کند که اثر مصنوعی ناخوشایندی روی صدای اصلی می گذارد. فونو کارتریج کاراکتر و رنگ خودش را به صدا اضافه می کند و نویزهای اضافه ای به صدا می دهد. پس اگرچه سیگنالی که از خروجی اسپیکر شنیده می شود شاید شبیه به چیزی که ضبط شده است باشد، اما نمی تواند دقیقا همان صدا باشد و دلیل آن خطاهایی است که به طور ذاتی در ضبط، پردازش و پلی بک آنالوگ وجود دارد.

صدای دیجیتال

صدای دیجیتال با تبدیل صدا به مجموعه ای از اعداد، بسیاری از متغیرها را از پروسه ی ضبط و پلی بک حذف می کند و سپس این اعداد را به زنجیره ی صدا انتقال می دهد (توضیح خواهیم داد که چرا این پروسه موجب بهبود کیفیت صدا می شود). مبدل آنالوگ به دیجیتال، یک سیگنال آنالوگ را به مجموعه ای از اعداد تبدیل می کند. در تصویر ۲A یک waveform را می بینیم که نهایتا به دیتای دیجیتال تبدیل می شود. در تصویرهای زیر پروسه ی تبدیل آنالوگ به دیجیتال را می بینید که طی آن یک waveform در یک نرخ نمونه برداری پایدار سمپل می شود و شدت هر کدام از سمپل ها اندازه گیری شده و با یک مقدار عددی تطبیق داده می شوند:

تصویر ۲A. صدای اصلی

تصویر ۲B. شدت صدا در یک نرخ نمونه برداری مشخص اندازه گیری شده است.

تصویر ۲C. هرکدام از سمپل های اندازه گیری شده با یک مقدار عددی تطبیق داده شده اند که این اعداد به عنوان دیتای دیجیتال ذخیره می شوند.

تصویر ۲D. یک فیلتر هموار کننده، شکل اصلی waveform را بازگردانی می کند.

کامپیوتر هر چند میلی ثانیه، یک تصویر لحظه ای از سیگنال دریافت می کند (تصویر ۲B)، سپس این مجموعه ی تصاویر، یا به قولی سمپل ها را به voltage level هایی تبدیل می کند که معرف تغییرات level در سیگنال هستند. بعد از این مرحله، کامپیوتر این level ها را اندازه گیری می کند و آن ها را به مجموعه ای از اعداد تبدیل می کند (به شکل دیتای دیجیتال) که این تغییرات ولتاژ را معنی می کند. تعداد اندازه گیری هایی که مبدل در هر ثانیه انجام می دهد، نرخ نمونه برداری یا sample rate نام دارد و همچنین با نام sampling frequency شناخته می شود.

اجازه دهید این موضوع را روی یک سیستم صوتی عادی توضیح دهیم. میکروفن، سیگنال صوتی را دریافت می کند و آن را به ADC انتقال می دهد تا این سیگنال آنالوگ به دیجیتال تبدیل شود. کامپیوتر، این اطلاعات دیجیتال را دریافت و آن ها را پردازش می کند، برای مثال، برای ایجاد افکت دیلی، در پلی بک کردن صدا تاخیر ایجاد می کند و یا برای ضبط کردن صدا، اطلاعات دیجیتال را روی هارد دیسک ذخیره می کند.

از آنجایی که ما نمی توانیم اعداد را گوش کنیم، دیتای دیجیتال ضبط یا پردازش شده باید دوباره به سیگنال آنالوگ تبدیل شود تا بتواند هدفون ها و اسپیکرها را تحریک کند. پس یک مبدل دیجیتال به آنالوگ، مجموعه ای از اعداد را به مجموعه ای از voltage level ها تبدیل می کند.

کار به همین جا ختم نمی شود، چرا که این مجموعه ولتاژهای از هم گسسته باید در قالب یک شکل موج متناوب قرار بگیرند. یک فیلتر lowpass همراه با DAC وارد عمل می شود تا سیگنال پله ای فیلتر شود و لبه های تیز آن گرد شود (تصویر ۲D). حالا این سیگنال آنالوگی که تبدیل شده است را میتوان به اسپیکر/امپلی فایر منتقل کرد.

چرا کیفیت در صدای دیجیتال حفظ می شود؟

یک CD را تصور کنید: دیتای دیجیتالی که روی یک صفحه ی پلاستیکی ذخیره می شود. یک لیزر این اطلاعات را می خواند و سپس آن را به یک DAC انتقال می دهد که این DAC دیتای دیجیتال را دوباره به سیگنال آنالوگ تبدیل می کند. CD ها از اصلاح خطا استفاده می کنند که در صورت ایجاد خط و خش روی CD می تواند دیتای گمشده را تشخیص دهد و آن را جایگزین کند؛ به همین خاطر در CD ها کمتر با قطع شدن آهنگ ها و رد شدن آن ها مواجه می شوید. زمانی که موزیک را دانلود می کنید، اگر در حین دانلود اتصال شما به اینترنت قطع شود، موتور دانلود سایت باز هم تکه های دانلود شده را در قالب یک فایل قرار می دهد و شما می توانید این فایل را بدون هیچگونه قطعی پلی بک کنید.
چیزی که برای موزیسین ها حتی مهم تر می شود این است که استفاده از صدای دیجیتال موجب می شود وقتی صدا از زنجیره ی صوتی عبور می کند کیفیتش حفظ شود. در دوران رکوردرهای مولتی ترک، افراد موزیک هایشان را روی یک تیپ (tape) دو ترکه ی آنالوگ میکس می کردند و این کار موجب اضافه شدن دیستورشن و نویزهای اضافه به صدا میشد. انجام پروسه ی مسترینگ روی این tape امکان بروز خطا را بیشتر می کرد؛ انتقال صدا برای منتشر شدن روی صفحات گرامافون هم به همین صورت. در هر کدام از این مراحل انتقال صدا، کیفیت سیگنال افت می کرد.
در ضبط دیجیتال، شما اعداد را به فرمت های استریو یا surround میکس می کنید و مجموعه ی دیگری از اعداد ساخته می شوند (که البته این اعداد هم از یک DAC عبور می کنند تا شما بتوانید صدا را مانیتور کنید و چیزی که میکس می کنید را بشنوید). در نتیجه، میکس استریوی نهایی دقیقا همان چیزی خواهد بود که در زمان میکس کردن قطعه شنیده اید. سپس شما می توانید این مجموعه ی اعداد که صدای میکس شده ی شما هستند را بردارید و آن را روی اینترنت منتشر کنید، یا روی حافظه ی گوشی موبایل کپی کنید یا آن را روی CD منتشر کنید و… در هر کدام از این مراحل انتقال تنها یک سری عدد جابجا می شوند و چیزی که در نهایت می شنوید باز تولید (و نه کپی) دقیقی از صدای اصلی است. به همین خاطر است که صدای دیجیتال با افت کیفیت مواجه نمی شود، چون با آسیب هایی که سیگنال آنالوگ در طول پروسه ی ساخته شدن در استودیو تا رسیدن به اسپیکرهای خانگی تحمل می کند مواجه نمی شود.

رزولوشن و سمپل ریت مبدل ها

پیشنهاد می کنیم قبل از خواندن ادامه ی مطلب یک فنجان قهوه بنوشید چون قرار است وارد حوزه ی تکنولوژی شویم. اما حتما با ما همراه باشید چرا که به مطالب بسیار مهمی اشاره خواهیم کرد…

سمپل ریت یک مبدل که به وسیله ی یک سیستم کلاک بسیار دقیق و پایدار کنترل می شود، یکی از مهمترین مشخصات سیستم های صدای دیجیتال است. اگر یک مبدل سمپل ریت نسبتا بالایی داشته باشد، شما همیشه می توانید آن را به سمپل ریت های پایین تر تبدیل کنید، اما هیچوقت نمی توانید آن را به سمپل ریت های بالاتر افزایش دهید. بیشتر مبدل های ارزان قیمت سمپل ریت ۹۶kHz دارند اما سمپل ریت ۱۹۲kHz در حال تبدیل شدن به استاندارد است.

یکی دیگر از ابعاد پروسه ی تبدیل آنالوگ/دیجیتال، bit resolution نام دارد که مشخص می کند یک ADC با چه دقتی یک سیگنال ورودی را اندازه گیری می کند. به دلیل این که هر سمپل، ولتاژ یک سیگنال را در آن لحظه اندازه گیری می کند، هرچه این اندازه گیری دقیق تر باشد، تبدیل صدای آنالوگ به دیتای دیجیتال دقیق تر انجام خواهد شد. تشبیه خوبی که می توانیم استفاده کنیم، درجه بندی های یک خط کش است. خط کشی که به سانتی متر درجه بندی شده باشد، فواصل را فقط در حد سانتی متر می تواند اندازه گیری کند، اما خط کشی که درجه بندی میلی متری داشته باشد، در اندازه گیری دقیق تر است. پس در مورد مبدل ها هم هرچه اندازه ی بیت ها بزرگ تر باشد، رزولوشن صدا هم بیشتر خواهد بود.

رزولوشن در سیستم های صوتی مختلف، متفاوت است. رزولوشن بالا به حافظه ی بیشتری برای ذخیره سازی اعداد بزرگ تر نیاز دارد، و همچنین به دقت بالاتری از ADC نیاز است تا از این رزولوشن بالا بهره برده شود. از آنجایی که حافظه های کامپیوتری و مبدل ها در سال های اخیر ارزان تر شده اند، تجهیزات صوتی در کل به سمت بیت-رزولوشن های بالاتر حرکت کرده اند. برای مثال سیستم های صوتی دیجیتال اولیه، رزولوشن ۸ بیتی داشتند که بعدا تا ۱۲ بیت ارتقا پیدا کرد. CD ها رزولوشن ۱۶ بیتی دارند و در صداهای با رزولوشن بالا از رزولوشن ۲۴ بیتی استفاده می شود. یک فایل ۲۴ بیتی ۵۰ درصد حافظه ی دخیره سازی بیشتری از یک فایل ۱۶ بیتی در همان سمپل ریت می طلبد و بیشتر مهندسان صدا تایید می کنند که ضبط های انجام شده با رزولوشن ۲۴ بیت کیفیت صدای بیشتری نسبت به ضبط های ۱۶ بیتی دارند. (یک حقیقت جالب: شاید یکی از دلایلی که مردم در ابتدا تصور می کردند CD ها نسبت به صفحات گرامافون صدای بدتری دارند، این بود که علیرغم این که CD ها رزولوشن ۱۶ بیتی داشتند، پلیرهای اولیه معمولا به مبدل های ۱۲ بیتی مجهز بودند که موجب افت کیفیت صدا میشد.)

هرچه بیت-رزولوشن پایین تر باشد، مقدار دیستورشن بیشتر می شود _ اگر نشود یک سیگنال را به طور دقیق اندازه گیری کرد، نمی شود آن را به شکل دقیق بازتولید کرد. پس برخلاف دیستورشن در دنیای فیزیکی (که هرچه شدت سیگنال بالاتر برود شدت دیستورشن هم تمایل به افزایش پیدا می کند)، دیستورشن دیجیتال با شدت سیگنال های پایین افزایش پیدا می کند، چون بیت های کمتری برای تشکیل شکل موج صدا وجود دارد (تصویر ۳).

تصویر ۳: رزولوشن با amplitude بالا در مقابل رزولوشن با amplitude پایین _ برای مقدار ثابتی از رزولوشن، در این مورد رزولوشن ۲۴ بیتی، می توانید یک سیگنال با amplitude بالا (سمت چپ) را با دقت بیشتر (بیت های بیشتر) بجای یک سیگنال با amplitude پایین تعریف کنید.

خوشبختانه شدت دیستورشنی که در پلی بک با رزولوشن های پایین اتفاق می افتد بسیار کم است و تکنیکی با نام Dithering می تواند کاری کند که شنونده حتی این مقدار پایین دیستورشن را کمتر حس کند. به علاوه، موتور صدای داخل برنامه ی میکس/ضبط شما به قواعد سخت افزار تبدیل دیجیتال/آنالوگ محدود نیست و تا زمانی که سیگنال ها داخل کامپیوتر باشند می تواند رزولوشن نامحدودی را به شما ارائه دهد.

چرا هدروم مبدل دیجیتال اهمیت دارد؟

اگرچه موتور صدای نرم افزار شما داینامیک رنج تقریبا نامحدودی دارد، اما مبدل هایی که صدا را به نرم افزار شما انتقال می دهند و یا آن را از نرم افزار خارج می کنند اینطور نیستند. پس شما باید همیشه هدروم کافی داشته باشید. هدروم اختلاف level بین پیک یک سیگنال و level ماکسیممی است که یک ADC یا DAC می تواند تحمل کند. برای مثال اگر در حال ضبط هستید و پیک سیگنال روی مترهای شدت صدا در نرم افزارتان به صفر میرسد، در این حالت دیگر هدرومی در مبدل های کارت صدای شما باقی نمی ماند. با بیشتر کردن level در کارت صدا، سیگنال شما دچار دیستورشن خواهد شد. اما اگر پیک های شما در حدود ۶dB- باشند، در این حالت صدای شما پیش از رسیدن به دیستورشن به مقدار ۶ دسی بل هدروم دارد. در حین ضبط، بسیاری از صدابرداران توصیه می کنند level های صدای دیجیتال را حداقل ۶dB پایین تر از ۰dBFS قرار دهید (حتی مقدار پایین تر هم توصیه می شود _ level های پیک در حدود ۱۲dB- یا ۱۵dB- رایج هستند). این کار باعث می شود از پیک های غیر قابل پیش بینی اجتناب شود. همچنین بعضی صدابرداران بر این باورند که این level های پایین خوش صداترین بخش یک ADC یا DAC هستند و اگر صدا در level هایی بالاتر یا پایین تر ضبط شود، کیفیتش به آن خوبی نخواهد شد.
در زمان میکس، یکی از دلایلی که توصیه می شود حداقل چند دسی بل هدروم در خروجی مستر باقی بگذارید این است که در مسترینگ دیجیتال، شدت سمپل های صوتی دیجیتال اندازه گیری می شود؛ برگرداندن صدای دیجیتال به آنالوگ ممکن است باعث شود اعدادی بالاتر از خود سمپل ها ایجاد شود که این موضوع باعث ایجاد اینترسمپل دیستورشن (intersample distortion) می شود. (تصویر ۴)

تصویر ۴A. صدای اصلی سمپل شده

تصویر ۴B. بالاترین مقدار sample level بعد از بالا رفتن تا ۰dB

تصویر ۴C. بعد از گذشتن از فیلتر، سیگنال از ۰dB عبور می کند

تصویر ۴: موج صوتی آنالوگ سمپل شده در تصویر A، مقدار level های سمپل را با نقاط قرمز نشان می دهد. زیاد کردن شدت سمپل های صدای دیجیتال تا بالاترین حد هدرومی که در اختیار داریم (تصویر B) می تواند پس از گذشتن از فیلتر، که شکل موج آنالوگ را بازسازی می کند، از هدروم ماکسیمم DAC تجاوز کند (تصویر C). در نتیجه قسمت قرمز رنگ منحنی در تصویر C کلیپ می شود.

برای جلوگیری از اتفاق افتادن این ماجرا، همیشه چند دسی بل هدروم باقی بگذارید، مگر این که مترهای کانال شما بتوانند در صورت ایجاد اینترسمپل دیستورشن به شما هشدار دهند. به علاوه شما دیگر نیازی به این ندارید که level ها را تا حد ممکن بالا ببرید _ در دنیای موسیقی امروز که استریم کردن موسیقی حرف اول را می زند، پلتفرم هایی مانند YouTube و Spotify بلندی صدای موزیک های شما را برحسب استاندارد خودشان تنظیم می کنند.

محدودیت های صدای دیجیتال و راه حل های آن

زمانی که CD برای اولین بار معرفی شد، با جمله ی “صدایی بی نقص برای همیشه” تبلیغ میشد. اما صدای دیجیتال، که به طور کلی بهتر از صدای آنالوگ است، هنوز بی نقص نیست…

– مشکلات سمپل ریت (نرخ نمونه برداری):

اگر سیستم شما سمپل های signal level را در یک فرکانس سمپلینگی که به حد کافی بالا باشد دریافت نکند، باز تولید سیگنال به شکل دقیق سخت می شود. سمپل ریت باید حداقل دو برابر بیشتر از بالاترین فرکانس صوتی وارد شده به سیستم باشد، پس ۴۴٫۱kHz کمترین سمپل ریت قابل قبول برای ضبط کردن است.

– رنگ دادن به صدا توسط فیلتر خروجی:

همان طور که پیش تر اشاره کردیم، یک فیلتر lowpass که بعد از DAC قرار می گیرد سمپل های پله ای را به یک سیگنال ممتد تبدیل می کند. با این حال این فیلتر ممکن است رنگ خودش را به صدا اضافه کند.

– خطاهای رزولوشن (یا کوانتیزیشن):

اگر یک سیستم صدای دیجیتال می تواند level ها را با دقت یک میلی ولت (یک هزارم ولت) اندازه گیری کند، level یک میلی ولت به یک عدد تطبیق داده می شود، level دو میلی ولت به یک عدد دیگر، level سه میلی ولت به عددی دیگر و… حالا تصور کنید کامپیوتر بخواهد یک سیگنال ۱٫۵ میلی ولتی را اندازه گیری کند _ کامپیوتر نمی تواند این مقدار را محاسبه کند، پس یا مقدار ۱ مینی ولت و یا مقدار ۲ مینی ولت را به آن اختصاص می دهد. در هر حالت، این سمپل دقیقا همان level ورودی اصلی نخواهد بود و در اینجا خطا پیش خواهد آمد.

– غیر خطی بودن (Nonlinearity):

غیرخطی بودن به بیان ساده به بی دقتی هایی گفته می شود که اگر quantization level ها با فاصله ی برابر از یکدیگر قرار نگیرند اتفاق میفتد. به مثال قبل رجوع می کنیم و فرض می کنیم که گفته شد می توانیم با دقت یک میلی ولت level را اندازه گیری کنیم. اما اگر غیر خطی بودن اتفاق بیفتد، مبدل ممکن است یک سیگنال ۱ میلی ولتی را به ۱٫۰۰۱ میلی ولت تبدیل کند، سیگنال دو میلی ولتی را به ۱٫۹۷۸ میلی ولت و… این بی دقتی ها شکل waveform را تغییر می دهد و موجب ایجاد دیستورشن می شود.

– محدودیت های داینامیک رنج:

روی کاغذ، رزولوشن ۲۴ بیت، داینامیک رنج ۱۴۴ دسی بلی دارد (تقریبا ۶dB به ازای هر بیت). اما در دنیای واقعی، تبدیل ۲۴ بیتی فراتر از توانایی مبدل ها در هضم کردن چنین داینامیک رنج بالایی است، دلیل آن هم عواملی مانند نویز، مشکلات طراحی مدار، محدودیت های منبع تغذیه و تلرانس محصولات است. رزولوشنی که در عمل ایجاد می شود بین ۲۰ تا ۲۲ بیت خواهد بود.

– جیتر (Jitter):

اگر کلاک سیستم که سمپل ریت را مهیا می کند پایدار نباشد، سمپل هایی که نماینده ی صدای دیجیتال هستند، با همان فواصل زمانی ضبط یا پلی بک نمی شوند. می توانید این قضیه را مانند “time distortion” فرض کنید، چون در این مورد هم شما سمپل های مناسب را در زمان مناسب نمی شنوید. چنین چیزی موجب به وجود آمدن دیستورشن خفیف می شود و یکی از دلایلی است که پلی بک کردن همان صدای دیجیتال با دو DAC مختلف صدای متفاوتی ایجاد می کند _ یکی از آن ها شاید جیتر بالاتری داشته باشد و دیگر جیتر پایین تر.

– آفست و خطاهای گِین:

آفست، یک ولتاژ خروجی تولید می کند، حتی زمانی که هیچ گونه level ورودی وجود نداشته باشد. در مبدل های رده بالاتر معمولا پس از ساخته شدن محصول، مدار داخلی مبدل را به شکلی تنظیم می کنند که آفست حذف شود. مبدل ها همچنین می توانند خطاهای گِین داشته باشند، جایی که ولتاژ خروجی بالاتر یا پایین تر از آنچه که در تئوری باید باشد می رود. کاری نیست که شما بتوانید برای رفع این مشکلات انجام دهید، اما در ساخت مبدل های رده بالاتر تلاش های بیشتری برای به حداقل رساندن آفست ولتاژ و خطاهای گِین انجام می شود.

اگرچه صدای دیجیتال شاید بی نقص نباشد، اما با بی نقص بودن فاصله ی بسیار کمی دارد و این فاصله همیشه در حال کمتر شدن است. با این حال توجه داشته باشید که صرف این که یک چیزی “دیجیتال” باشد، به این معنی نیست که شما قرار است از تمام مزیت های صدای دیجیتال بهره مند شوید. مبدل های به کار رفته در گوشی هوشمند شما یا دیگر دستگاه های تجاری کیفیت مبدل هایی که برای کارهای صوتی حرفه ای ساخته می شوند را ندارند.

خوشبختانه کیفیت چیپ های مبدل، پیشرفت بسیاری نسبت به چیپ های دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی کرده است. امروزه حتی کارت های صدای ارزان قیمت هم مشخصات قابل توجهی دارند. برای مثال می توان به کارت های صدای جدید نسل سوم Focusrite Scarlett 2i2 اشاره کرد که نسبت به قیمتش کیفیت قابل توجهی دارد. امروزه سخت می شود یک کارت صدای حرفه ای بد پیدا کرد، اما اگر بتوانید بودجه تان را بیشتر کنید و سراغ مبدل های رده بالا بروید، کیفیت صدای بازتر و شفاف تری خواهید داشت که تفاوت آن مثل این است که بخواهید صدای یک جفت اسپیکر بسیار گران قیمت را با اسپیکرهای ارزان قیمت مقایسه کنید. صدای دیجیتال، فوق العاده است اما این صدا باید از دنیای آنالوگ بیاید یا به آن منتقل شود و اینجاست که تفاوت مبدل های رده بالا با مبدل های معمولی آشکار می شود.

منبع Sweetwater
عضویت در خبرنامه تهران ملودی
عضو خبرنامه ما شوید و مطالب و پیشنهادات ویژه ما را در ایمیل خود دریافت کنید.
نگران نباشید! هر زمان مایل باشید می‌توانید عضویت خود را لغو کنید.
ارسال نظر

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.