داستان جالب آلبوم و تک‌قطعهٔ Sloe Gin با اجرای Joe Bonamassa

سولوها به صورت زنده اجرا شدند اما قطعات مربوط به جیمی پیج، Overdub شده بودند. من برای انجام درست این کار، زمان زیادی را صرف کرده و سخت کار کردم.

در تابستان سال ۲۰۰۷ زمانی که آلبوم Sloe Gin منتشر شد، جو بوناماسا در مسیر خود برای تبدیل شدن به استاد مسلم بلوز راک قرن ۲۱ و وارث تاج و تخت بلوز دههٔ ۶۰ میلادی بود. این موزیسین نیویورکی با پنج آلبوم سولو(تک‌نوازی) که بعضی قطعات آن توانسته‌بود جایگاه اول جدول Billboard Blues را از آن خود کند، دوباره به یک ستارهٔ درخشان در دنیای Blues Rock تبدیل شده‌بود.

قطعات آسمانی این آلبوم منحصربه‌فرد و گوش‌نواز شامل اصوات محبوب بلوز-راک و نواهای دل‌نشین فولکلور بود. داریم در مورد قلب تپندهٔ این آلبوم یعنی یک قطعهٔ ۸-دقیقه‌ای با ریتمی ملایم، اصوات ارگان گرم و غنی و البته یک سولوی گوش‌نواز و منحصربه‌فرد صحبت می‌کنیم. داریم در مورد قطعه‌ای صحبت می‌کنیم که با گوش کردن به آن، برای ۸ دقیقه از این دنیا فارغ شده و به یک دنیای ماورایی سفر می‌کنید.

اگرچه این آلبوم به‌خودی‌خود جزو محبوب‌ترین و پرفروش‌ترین آلبوم‌های دنیای موسیقی است اما قطعهٔ Sloe Gin هم به‌تنهایی توانسته جایگاه مرتفع و عالی را در صنعت موسیقی برای خود باز کند. در سال ۲۰۱۱ و در یک روز تعطیل، Matt Frost از طرف پایگاه Total Guitar با Joe مصاحبه‌ای را انجام داد. Joe در آن مصاحبه گفته‌بود:

“این آهنگ در بین سایر قطعات، معمولی و حتی ضعیف به شمار می‌آمد اما می‌توانم بگویم Sloe Gin بزرگ‌ترین قطعه‌ای است که تاکنون ساخته‌ام.”

این روزها – یعنی ۱۱ سال پس از آن مصاحبه – او حتی رقبای بیش‌تری در دیسکوگرافی همیشه‌درحال‌گسترش خود پیدا کرده‌است اما Sloe Gin تاریخچه و ریشهٔ عجیبی دارد. این قطعه توسط Bob Ezrin و Michael Kamen نوشته شد و سپس در سال ۱۹۷۸ برای اولین بار توسط هنرپیشهٔ انگلیسی فیلم Rocky Horror Picture Show یعنی Tim Curry که در آن زمان علاوه بر موفقیت عالی در صنعت فیلم، در صنعت موسیقی هم به موفقیت نسبتن خوبی دست یافته بود، ضبط شد. Joe برای ضبط این قطعه، باید یک بار آن را می‌شنید. به همین خاطر، تهیه‌کنندهٔ او Kevin Shirley یک بار قطعه را برای وی اجرا کرد.
کوین به جو گفته‌بود:

“اگر کار-امان را درست و خوب انجام دهیم، می‌توانیم یکی از به‌ترین قطعات بلوز تاریخ را تولید کنیم.”. بوناماسا ادامه می‌دهد: “به حرف او گوش دادم و با خود-ام فکر کردم که به وقوع پیوستن این موضوع واقعن عالی خواهد بود.

از این گذشته، اجرای کوین انصافن زیبا، محصورکننده و منحصربه‌فرد بود و من وقتی برای اولین بار این قطعه را شنیدم، نواهای فرازمینی و بهشتی آن را دریافت کردم و در صدای گیتار کوین غرق شدم.”

قطعهٔ Sloe Gin در استودیوهای Document Room در مالیبو ضبط شد و در اولین نسخهٔ آن، Doug Henthorn – که پیش‌تر در تولید قطعهٔ Tea For One با جو همکاری کرده‌بود – به عنوان وکالیست(خواننده) حضور داشت. ظاهرن ترانهٔ این نسخه، به نسخهٔ اولیهٔ آن که توسط Tim اجرا شد، وفادار مانده است.

Joe می‌افزاید:

“ترانه(شعر) نسخهٔ اولیه فقط یک چیز را تکرار می‌کرد: من بسیار بسیار تنها هستم! پس ما‏ نسخهٔ Henthorn را برای چند نفر اجرا کردیم و نظر آن‌ها در مورد موسیقی‌امان را پرسیدیم. ۲ نظر/پیشنهاد که در بین همهٔ آن‌ها تکرار می‌شد، این بود: الف) می‌دانید؟ شما مرد خوبی هستید.

شاید با این قضیه [تنهایی] کنار نیایید! و ب) با توجه به شرایط و سن و سالی که دارید، به نظر می‌رسد که کار-اتان خوب است. پس چرا خوانندگی نمی‌کنید! من در پاسخ به این کامنت‌ها فقط می‌گفتم اوکی 🙂 اما بعد از آن‌که به استودیو برگشتیم، من قسمتی از شعر را عوض کردم و به جای آن نوشتم: من خیلی تنها هستم.”

شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید بوناماسا به عنوان یک نوازندهٔ حرفه‌ای و مستعد گیتار، از یک 59 Les Paul بازسازی‌شده استفاده می‌کرد. او بعدها نمونه‌های اورجینال بیش‌تری از این گیتار تهیه کرد. همان‌طور که جو گفته‌بود:

“این گیتار، امضای کاری من است و من فقط با این گیتار می‌توانم اصوات رویایی و منحصربه‌فرد-ام را خلق کنم. گیتار مذکور از یک ویبراتوی Bigsby بهره می‌برد و ما سعی می‌کردیم از تمام قسمت‌های گیتار یعنی بریج، پیکاپ‌ها، Neck و … برای خلق اصواتی با رنگ و شخصیت صوتی خود-امان استفاده کنیم.

از انتخاب گیتار که بگذریم، من از یک ریوربTwo-Rock Custom Signature ، Marshall Silver Jubilee، یک پدال‌بورد نظیر DD-3 Delay، یک دستگاه مخصوص صدای کُر – مانند TC – و البته یک اسپیکر الکتریکی (یا همان EV) برای دستیابی به اصوات مورد نظر-ام بهره می‌گرفتم.

یکی از چیزهایی که همیشه برای خود-امان جالب بوده این است که اصوات ما در عین حال که دیستورت‌شده به نظر می‌رسند، کاملن گرم، شفاف و تمیز هستند.

شاید تعجب کنید اگر بدانید که ما هرگز از افکت‌های دیستورشن استفاده نمی‌کنیم. چیزی که این جادو را به اصوات منحصربه‌فرد ما اضافه می‌کند، اسپیکرهای الکتریکی است؛ اسپیکرهای الکتریکی این حس را به شنونده منتقل می‌کنند.”

“همه شنوندگان ما – به خصوص کسانی که در امریکا زندگی می‌کنند – از صدای Siren(آژیر) در موسیقی ما شاکی هستند و هرگاه این صدا در اتومبیل‌اشان پخش می‌شود، احستس می‌کنند در حال خفه شدن هستند.”

جو و همکاران‌اش توانستند ۲ روز دیگر هم روی این قطعه وقت بگذارند. جو در این باره می‌گوید:

“اولین سکشنِ حاوی اولین سولو، ورس‌ها و همچنین بخش بریج، همگی در طول ۱ روز به قطعهٔ نهایی اضافه شدند. در روز دوم هم ما به استودیو رفتیم و تصمیم گرفتیم که سولوی فعلی که کمی طولانی است را به قسمت انتهای قطعه – و دقیقن کمی بعد از Siren اضافه کنیم.

وقتی به تک‌نوازی قطعه رسیدیم، بوساما در حال و هوای خود-اش بود و تمام نت‌ها و ملودی‌هایی که اجرا می‌کرد، تمامن به صورت بداهه و در لحظه شکل می‌گرفتند”. او در مصاحبه‌اش با توتال گیتار خاطرنشان کرد: “من به ندرت پیش از اجرای سولو، آن‌ها را آماده می‌کنم.

معمولن همیشه اولین برداشت من، به‌ترین برداشت من است و من تا الان این رویکرد را در زندگی حرفه‌ای‌ام پیش گرفته‌ام.

تمام سولوهایی که می‌بینید، به طور لحظه‌ای در ذهن من شکل گرفتند و به صورت لایو اجرا شدند اما قسمت‌های مربوط به جیمی پیج این‌طور نبود و Overdub می‌شد. من برای انجام درست این کار، زمان زیادی را صرف کرده و سخت کار کردم.

دلیل اصلی من این بود که من نمی‌توانستم زمان/زمان‌بندی موسیقایی را به طور درست و استاندارد درک کرده و بر اساس آن نوازندگی کنم. البته من موسیقی را همان‌طور که جیمی پیج درک می‌کرد، درک می‌کردم اما قادر به درک درست زمان/زمان‌بندی موسیقایی نبودم. البته این‌طور که به نظر می‌رسد، ظاهرن در حال حاضر این کار را به‌خوبی انجام می‌دهم.”

جو قطعهٔ Sloe Gin را اولین بار در اوایل سال ۲۰۰۷ برای یک نفر اجرا کرد و از آن زمان تا کنون، این قطعه به مهم‌ترین و [شاید] محبوب‌ترین قطعهٔ اجراهای زنده‌اش بدل شده‌است. بوناماسا می‌گوید:

“اولین باری که این آهنگ در آماریلو در تگزاس اجرا کردیم، توانستیم توجه و تحسین همگان را برانگیزیم! همان‌طور که می‌دانید، در آن زمان این قطعه منتشر نشده‌بود و تعداد کمی از مردم آن را شنیده بودند.

با این حال وقتی نوازنده کیبورد [ریک ملیک] اجرای قطعه را شروع کرد، ما طوری تشویق شدیم که انگار همهٔ مردم آهنگ‌امان را شنیده بودند! قطعهٔ ما از نظر آن‌ها یک ریفِ کاملن آشنا و خاطره‌انگیز بود.”

“شما باید در برابر وسوسهٔ شدیدِ دیستورت کردن صدای سولو – مخصوصن در قسمت‌های پایانی موسیقی – مقاومت زیادی از خود نشان دهید.”

در آخر، آیا آقای بوناماسا برای نوازندگانی که علاقه‌مند-اند Sloe Gin را اجرا کنند، نکته/پیشنهادی دارند؟

“راز اصلی ماندگاری و محبوبیت یک قطعه، رنگ و لحن اصوات آن قطعه است. صدای شما باید واضح باشد. شما باید در برابر وسوسهٔ شدیدِ دیستورت کردن صدای سولو – مخصوصن در قسمت‌های پایانی موسیقی – مقاومت زیادی از خود نشان دهید.

به طور کلی، هرچه اصواتِ موجود در موسیقی شما تمیزتر و شفاف‌تر باشد، خروجی و نتیجهٔ به‌تری هم خواهد داشت. نکتهٔ دیگری که حتمن باید به آن اشاره کنم، پیدا کردن سریع اکتاوهای مختلف روی Neck گیتار است.

اگر اجراهای من را دیده باشید، من معمولن برای اجرای سولوها از اکتاوهای مختلف استفاده می‌کنم و مدام موسیقی را به اکتاوهای بالا و پایین منتقل می‌کنم. باور کنید موسیقی علم ساده‌ای است؛ علم موشک که نیست :)”

باشه!!! هر چی تو بگی، جو!