درام ماشین در مقابل سمپلر: چه تفاوتی وجود دارد؟

اگر می خواهید با استفاده از سخت افزارها پروسه ی ساخت بیت خود را ارتقا دهید، باید از درام ماشین استفاده کنید یا سمپلر؟ هر دوی آن ها کار مشابهی انجام می دهند. درام ماشین ها و سمپلرهای MPC-style حتی ظاهر مشابهی هم دارند. پس کدام برای شما مناسب است؟ و تفاوت درام ماشین و سمپلر در چیست؟

درام ماشین چیست؟

همان طور که از نامش پیداست، درام ماشین یک دستگاه الکترونیکی است که صداهای درام و پرکاشن تولید می کند. در درام ماشین ها از پدهای لمسی استفاده می شود که شما برای ساخت بیت ها و ریتم ها آن ها را لمس می کنید؛ همچنین یک sequencer هم در درام ماشین ها وجود دارد که برای پلی بک کردن ریتم هایی که ساخته اید استفاده می شوند. بیشتر درام ماشین ها دارای صدای درام از پیش ساخته شده و پارامترهایی برای ماژولیت کردن و شکل دادن به صداها هستند. درام ماشین ها یا به وسیله ی سینتی سایز کردن و یا به وسیله ی پلی بک کردن سمپل های از پیش ضبط شده صدا تولید می کنند. بعضی از درام ماشین ها صدای یک درام ست کلاسیک را شبیه سازی می کنند و بعضی از آن ها صداهای پرکاشنی سینتی سایز شده تولید می کنند. شما هم می توانید ریتم های ساده ی دستگاه را پلی کنید و هم می توانید با استفاده از sequencer بیت های پیچیده بسازید. درام ماشین ها تا اوایل دهه ی ۲۰۰۰ در موسیقی پاپ جایگاه ویژه ای داشتند و پس از آن شبیه سازهای نرم افزاری جای درام ماشین های سخت افزاری را گرفتند. با این وجود درام ماشین ها هنوز هم استفاده می شوند، مخصوصا در سبک های الکترونیک و هیپ هاپ.

تاریخچه ی درام ماشین

در اوایل دهه ی ۱۹۳۰، Henry Cowell و Léon Theremin (مبدع ساز ترامین) اولین درام ماشین الکترونیک دنیا با نام Rhythmicon را توسعه دادند که استفاده از آن بسیار دشوار بود. Sideman از کمپانی Wurlitzer اولین محصول ساخت ریتم بود که به صورت گسترده در سال ۱۹۵۹ عرضه شد.
پس از آن محصولات دیگری هم ساخته شدند اما تغییر اساسی در سال ۱۹۸۰ و با عرضه ی Linn LM-1 رقم خورد. Linn LM-1 اولین درام ماشینی بود که به صورت گسترده عرضه شد و از صداهای سمپل شده ی دیجیتالی بهره می برد. Linn LM-1 در زمان خودش ویژگی هایی انقلابی را ارائه داد، مانند امکان ایجاد آکسان، سوینگ، شافل و در دهه ی ۱۹۸۰ در صدها ترک موسیقی از افرادی مانند مایکل جکسون، پرینس و دوو مورد استفاده قرار گرفت. در پی موفقیت Linn LM-1 کمپانی Oberheim درام ماشین DMX را معرفی کرد که به یکی از محبوب ترین ابزار موسیقی هیپ هاپ آن روزها تبدیل شد.
تقریبا در همان زمانی که Linn LM-1 معرفی شد، Roland TR-808 هم عرضه شد که یکی از اولین درام ماشین ها با قابلیت برنامه ریزی بود. برخلاف LM-1 که از سمپل های دیجیتالی که صدای منحصر به فردی داشتند بهره می برد، TR-808 صداهای درام آنالوگ بی کیفیتی را تولید می کرد که هیچ شباهتی به درام های واقعی نداشت. در ابتدا، حرفه ای های صنعت موسیقی در برابر این محصول جبهه گرفتند و TR-808 به یه شکست تجاری تبدیل شد. اما از آنجایی که سبک های هیپ هاپ و الکترونیک از موسیقی جریان فرعی در حال وارد شدن به موسیقی جریان اصلی بودند، آرتیست ها و پرودوسرها توجهشان به صدای ویژه ی TR-808 جلب شد. پس از آن، ریتم های روباتیک TR-808 و بیس درام های آن وارد موسیقی جریان اصلی شدند و بیش از هر درام ماشین دیگری در قطعات موسیقی مطرح و موفق آن دوره مورد استفاده واقع شدند. امروزه TR-808 هنوز هم در موسیقی هیپ هاپ، دنس و الکترونیک زیاد استفاده می شود. اگر می خواهید یک مدل سخت افزاری از این درام ماشین را امتحان کنید، Roland TR-08 حس همان درام ماشین را به شما خواهد داد.

با اوج گرفتن استودیوهای خانگی در دهه ی ۱۹۹۰، درام ماشین ها به یکی از اعضای همیشگی استودیوهای کوچک تبدیل شدند. از آنجایی که ضبط کردن درامز در فضاهای کوچک دشوار است، دستگاه های ارزان قیمتی مانند Alesis SR-16 به عنوان جایگزینی برای درام های آکوستیک در دموهای خانگی مورد استفاده قرار گرفتند و این شرایط در دهه ی ۲۰۰۰ تغییر کرد. در این دوره دستگاه های سخت افزاری جای خود را به نرم افزارهایی مانند EZdrummer از شرکت Toontrack و BFD از شرکت FXpansion دادند.

سمپلر چیست؟

سمپلر یک دستگاه الکترونیکی است که می تواند ضبط کند، صدای دیجیتال را پلی بک کند و آن را تغییر بدهد. این دستگاه از سمپل های دیجیتال سازهای واقعی، تکه های از قطعات موسیقی یا افکت های صوتی برای ساخت موسیقی استفاده می کند. صداهای یک سمپلر در یک حافظه ی دیجیتال ذخیره می شوند و کاربر می تواند سریعا به آن ها دسترسی داشته باشد و به این ترتیب امکان اجرا به صورت real-time با آن ها فراهم می شود. شما میتوانید با استفاده از سمپلر، صداها را در طول یک کیبورد پخش کنید و آن ها را در pitch های مختلف پلی بک کنید؛ در این حالت چیزی شبیه به اینسترومنت های کیبورد-استایل مانند پیانوهای الکتریک و آکوستیک، ارگ ها و سینتی سایزرها خواهید داشت. شما این سمپل ها را می توانید به پدهای درام الکترونیک هم اختصاص دهید تا چیزی شبیه به یک درام ست شبیه سازی شود و یا این که آن ها را به وسیله ی کنترل های خود سمپلر (که معمولا پدهای تاچ هستند) پلی بک کنید. به علاوه، شما می توانید دستگاه سمپلر را با یک sequencer هماهنگ کنید تا تنظیم های پیچیده بسازید. بسیاری از سمپلرها دارای فیلتر، افکت و مولد صدا (OSCILLATOR) هستند. به لطف گسترش سمپلرهای نرم افزاری، محبوبیت سمپلرهای سخت افزاری کاهش یافته است.

تاریخچه ی سمپلر

اگرچه سمپلینگ دیجیتال تکنولوژی نسبتا جدیدی به حساب می آید، اما کانسپت سمپلینگ جدید نیست. در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی، دستگاه بر پایه ی تِیپ Mellotron نزد گروه های موسیقی نوآوری مثل Beatles، King Crimson و Genesis بسیار محبوب بود. اولین دستگاه سمپلینگ دیجیتال که به صورت گسترده عرضه شد، Computer Music Melodian نام داشت. این محصول که در سال ۱۹۷۲ معرفی شد، یک سینتی سایزر مونوفونیک بود که در آن زمان نرخ نمونه برداری ورای تصور ۲۲kHz و تبدیل آنالوگ/دیجیتال ۱۲ بیتی را ارائه می داد. Melodian به شکل برجسته ای در آلبوم Journey Through “The Secret Life of Plants اثر استیوی واندر مورد استفاده قرار گرفته است.
اولین ورک استیشن سمپلینگ دیجیتال که مورد استفاده ی گسترده قرار گرفت Synclavier از New England Digital Corporation بود. این دستگاه که در سال ۱۹۷۷ عرضه شد، هم مورد توجه تنظیم کننده های قدیمی قرار گرفت و هم موزیسین های الکترونیک. زمانی که Synclavier معرفی شد، ضبط و پلی بک ۱۶bit/100kHz را به کاربران ارائه داد. صدای Synclavier را می توان در آلبوم ها و موسیقی متن های زیادی شنید، مانند آلبوم Dire Straits از Brothers in Arms، آلبوم Invisible Touch از Genesis، آلبوم Black Celebration از Depeche Mode، آلبوم Bad از Michael Jackson و موسیقی متن فیلم هایی مانند Clan of the Cave Bear, Kiss of the Spider Woman و Rocky IV. سمپلرهای Synclavier نزد کاربران حرفه ای به شدت محبوب بودند اما با توجه به قیمت نجومی ۲۰۰,۰۰۰ تا ۵۰۰,۰۰۰ دلاری فقط در استودیوهای فوق العاده سطح بالا دیده می شدند.
اولین اینسترومنت سمپلینگ دیجیتال پلی فونیک، Fairlight CMI بود که سمپلینگ با رزولوشن ۸bit/24kHz را ارائه می داد. این محصول که در سال ۱۹۷۹ عرضه شد، در زمان خودش تکنولوژی مدرنی به حساب می آمد. تا سال ۱۹۸۵، این محصول به کیفیت صدای CD یعنی ۱۶bit/44.1kHz مجهز شده بود و افرادی مانند Peter Gabriel, Herbie Hancock و Jean-Michel Jarre از آن استفاده می کردند. Fairlight CMI قیمت کمتری نسبت به Synclavier داشت، با این حال قیمت بالای ۲۵,۰۰۰ دلاری آن باز هم موجب میشد موزیسین های عادی از آن بی بهره باشند.
سمپلینگ بالاخره در سال ۱۹۸۱ با عرضه ی سری Emulator از کمپانی E-MU برای اکثریت کاربران در دسترس قرار گرفت. این سمپلر که به عنوان اولین سمپلر با قیمت معقول شناخته می شود، یک ورک استیشن بر پایه ی فلاپی دیسک بود که به موزیسین ها اجازه میداد صداها را سمپل کنند و با استفاده از یک کیبورد چهار اکتاوی صداهای سمپل شده را به صورت تن های موسیقی پلی بک کنند. اولین مدل Emulator سمپلینگ ۸ بیتی را به کاربران ارائه می داد و در مدل های دو، چهار و هشت وُیس به فروش می رسید. یک نکته ی جالب در رابطه با این محصول این است که سریال نامبر ۰۰۱ از اولین مدل به استیوی واندر فروخته شد که یکی از قدرتمندترین کاربران این سمپلر بود. مدل های دیگری هم از Emulator عرضه شدند اما SP-1200 که در سال ۱۹۸۷ معرفی شد چیز دیگری بود. تا به امروز هم این سمپلر مورد تحسین موزیسین های زیادی در سبک هیپ هاپ است. سری Emulator در سال ۲۰۰۲ توقف تولید شد.

در سال ۱۹۸۵، راجر لین (که پیش تر اشاره کردیم LM-1 را خلق کرد) با کمپانی Akai وارد همکاری شد تا سری جدیدی از سمپلرهای ارزان قیمت را تولید کنند. محصول تلاش آن ها S612 بود که سریعا با مدل S900 جایگزین شد. S900 یک سمپلر دیجیتال با قابلیت پلی فونی تا ۸ نت و کیفیت صدای ۱۲bit/40kHz بود. اما انقلاب اصلی در سال ۱۹۸۸ رخ داد و با ظهور MPC شکل گرفت _ اولین سری سمپلرهای دیجیتال که برای نصب روی رک مونت ساخته نشده بودند و راه را برای سمپلرهای پرتابل مدرن باز کردند. سمپلر افسانه ای MPC60 اولین مدل از این سری بود و شیوه ی ساخت موزیک های دنس و هیپ هاپ را متحول کرد. این سمپلر ظاهری شبیه درام ماشین داشت و ۱۶ پد حساس به velocity را در خود جای داده بود، اما کارایی آن بیش از این حرف ها بود _ این سمپلر یک sequencer و لوپینگ_ورک استیشن کامل بود. MPC60 به موزیسین ها و پرودوسرها اجازه داد سمپل های خودشان را روی آن لود کنند و انواع بیت ها و لوپ های funky را با آن خلق کنند. کمپانی Akai هنوز هم مدل های مدرنی از MPC را که بر پایه ی طراحی نسخه ی اولیه ساخته می شوند را تولید می کند و ویژگی های جدیدی مثل قابلیت یکپارچه سازی با نرم افزارهای آهنگسازی را هم به آن ها اضافه کرده است.

تفاوت در چیست؟

پس یک درام ماشین و یک سمپلر چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟ درام ماشین ها دارای صداهای درام و پرکاشن از پیش نصب شده و یک sequencer داخلی هستند. سمپلرها به شما اجازه می دهند صداها را ضبط کنید و تغییرشان بدهید؛ بعضی از آن ها sequencer دارند و بعضی دیگر فاقد sequencer هستند. اگر می خواهید پارت های درام ساده با صداهای پیش فرض بسازید، درام ماشین وسیله ی مناسبی برای شما خواهد بود. اگر می خواهید لوپ های مولتی اینسترومنتی را با صداهای خودتان خلق کنید، یک سمپلر MPC-style نیازهایتان را برآورده خواهد کرد.