- فروش اقساطی
- محصولات کارکرده
- مجله تهران ملودی
- ارتباط با ما
- 0 2 1 - 9 1 0 0 6 7 6 7 از ۱۰ صبح الی ۱۹ عصر
به هر استودیوی رده بالایی نگاه کنید لااقل یکی از محصولات نویمن را در آنجا خواهید یافت؛ از میکروفون های U47 و U67 با طراحی کلاسیکِ تیوبی گرفته تا نمونه های مدرن TLM 49 و TLM 67 و مدل های سطح بالاتری مثل TLM 102 و TLM 103. میکروفن U87 یکی از محصولات بی نظیر کمپانی نیومن بوده که کیفیتش در حد میکروفون های استاندارد استودیویی است.
میکروفون ها در ابتدا طراحی ساده ای داشتند: دو صفحۀ فلزی، با حائلی از جنس کربنِ گرانولی و دهانه ای برای ضبط صداهای دریافتی. این میکروفن ها صدا را بسیار بد ضبط می کردند؛ صدایی نازک و عاری از فرکانس های پایین. چندی بعد، شخصی به اسمِ جورج نیومن طراحی میکروفون ها را با اضافه کردن یک غشاء لاستیکی (ممبران) بهبود بخشید. طراحی جدید گرچه کیفیتی به مراتب بالاتر از نسل پیشین داشت و پاسخ فرکانسی خطی در محدودۀ 50 هرتز تا 1 کیلوهرتز (10 دسی بل در پیکِ 4 کیلو هرتز و 15 دسی بل در حداقل فرکانس 10 کیلوهرتز) را پوشش می داد ولی همچنان در مقایسه با استانداردهای امروز حرفی برای گفتن نداشت. با این حال، میکروفون Marconi-Resiz به مدل محبوب آن دوران تبدیل شد.
با وجود محبوبیت زیادِ Marconi-Resiz، جورج نیومن همچنان به فکر بهبود محصولاتش بود. او می دانست که دنبال خلق چیز بهتری است. این روحیه نیومن را ترغیب کرد تا در سال 1928 به همراه دوستش «اریک ریک من» شرکتی تاسیس کنند و روی مبدل های خازنی آزمایشات خود را انجام دهند. اولین میکروفون تجاری آن ها CMV 3 بود که بین کاربران به Neumann Bottle (بطریِ نیومن) لقب گرفته بود. این میکروفون خازنی (کاندنسنر) 3.5 اینچ قطر، 15 اینچ ارتفاع و چیزی حدود 3 کیلو وزن داشت! صدای بسیار خوبی داشت و همگان را به تحسین واداشته بود.
در سال 1949، جورج نیومن، میکروفن جدیدی با دو الگوی قطبی به نام U 47 ساخت که تاثیر زیادی روی توسعۀ میکروفون های استودیویی گذاشت. این میکروفن در آثار متعددی از گروه راک بیتلز، فرانک سیناترا و غیره حضور داشته و نامش به عنوان یک میکروفون تیوبی معروف در تاریخ ثبت شد؛ طوری که وقتی اسم میکروفن تیوبی به میان می آید منظور همان U 47 کلاسیک است.
نیومن، بعد از موفقیت در U 47 به تولید مدل های تیوبی ادامه داد که از آن جمله می توان به U 67 اشاره کرد. این میکروفون بسیار شبیه U 47 بود با این تفاوت که به جای دو الگو دارای سه الگوی قطبی بود و مجهز به یک پد 10- دسی بل و همچنین یک عدد فیلتر highpass بود. فیلتر و پد یاد شده به خاطر رواج یافتن شیوۀ جدید اجرا که میکروفون نزدیک دهان گرفته می شد به مدل U 67 اضافه شد. در سال 1965، جورج شروع به ساخت میکروفون های Solid State کرد و U87 که مبتنی بر ترانزیستورهای FET و مبدل های خروجی بود را به بازار عرضه کرد. طولی نکشید U 87 به محبوبیت بالایی دست یافت؛ تا آنجا که به یکی از پر کاربردترین ترین میکروفون های جهان تبدیل شد.
در همین سال، جورج نیومن تصمیم گرفت تا میکروفون ها را مجهز به فانتوم پاور کند؛ یک روش برق رسانی که در سیستم های تلفنی استفاده می شد و اکنون قرار است در میکروفون های خازنی به کار رود. این یعنی دیگر نیازی به منبع تغذیۀ مجزا برای میکروفون نیست، یعنی خداحافظی با سیم های اضافه، یعنی آسان تر شدن کارِ ضبط. در همین زمان، کانکتور 3 پین XLR محبوبیت زیادی در جهان یافته بود.
سال 1983، موفقیت دیگری برای کمپانی نیومن به همراه داشت. میکروفونِ بدونِ مبدل آن ها (TLM: Transformerless Microphone) محدودۀ داینامیکی گسترده ای را با حداقل میزان نویز تحویل می داد که به دو الگوی قطبیِ زاویه باز تحت عنوان «کاردیوید» و «هایپرکاردیوید» مجهز شده بود. این رده از میکروفون های نیومن (همانند TLM 49 و TLM 67) به خاطرِ صدای عالی و طراحی کلاسیک، تحسین همگان را برانگیخت. همچنین مدل های استودیویی و سطح بالاتری برای استفادۀ حرفه ای تولید شده که از آن جمله می توان به مدل های TLM 102 و TLM 103 اشاره کرد.
