چگونه گیتار آکوستیک را در خانه ضبط کنیم

آیا به یک میکروفن و یک کارت صدا دسترسی دارید؟ پس با انجام کارهایی که در ادامه توضیح خواهیم داد، می توانید ترک های گیتار آکوستیک خود را با کیفیت حرفه ای در اتاق خوابتان ضبط کنید.

هیچ چیزی مانند یک پارت ریتم گیتار آکوستیک یا جزئیات جذاب سولوهای فینگر پیکینگ نمی توانید به یک قطعه ی موسیقی انرژی بدهد. اما برای این که بیشترین بهره را از قابلیت های گیتار آکوستیک ببرید، باید صدای آن را به خوبی ضبط و میکس کنید.

آسان ترین راه برای ضبط گیتار آکوستیک این است که از خروجی مستقیم پیکاپ های گیتار استفاده کنید. این خروجی را به ورودی اینسترومنت کارت صدای خود متصل کنید. نقطه ضعف اصلی این روش آن است که صدای کامل و پرحجم بدنه ی گیتار ضبط نمی شود.

یک روش پیچیده تر این است که از دو یا چند میکروفن برای ضبط صدای سیم ها، بدنه و انعکاس صدای گیتار در فضای آکوستیک استفاده کنید. این روش نیاز به پایه میکروفن و بوم دارد تا بتوانید میکروفن ها را به شکلی مطمئن در پوزیشن مورد نیاز قرار دهید. اما پیش از آن که میکروفن ها در پوزیشن مد نظرتان قرار دهید و ضبط را شروع کنید، باید تصمیم بگیرید که از چه نوع میکروفنی می خواهید استفاده کنید.

1. انواع میکروفن ها

سه نوع میکروفن که برای ضبط گیتار استفاده می شوند عبارتند از:

• میکروفن های داینامیک: این نوع میکروفن ها نیازی به فانتوم پاور ندارند، و برای اجرای زنده بسیار محبوب هستند. این نوع میکروفن ها صدای کدر تری نسبت به میکروفن های کاندنسر دارند و جزئیاتشان نیز کمتر است.
  از میکروفن های داینامیک معمولا برای ضبط امپلی فایر گیتار استفاده می شود.
• میکروفن های کاندنسر: این نوع میکروفن ها انتخاب اصلی صدابرداران برای ضبط گیتار آکوستیک هستند. میکروفن های کاندنسر نیاز به فانتوم پاور دارند که معمولا 48 ولت است. ولتاژ کارت صدا یا میکسر از طریق کابل میکروفن به میکروفن می رسد. در حقیقت همان کابلی که ارتباط صوتی را ایجاد می کند، برق مورد نیاز میکروفن را هم فراهم می کند. (اگر متوجه شدید که میکروفن کاندنسر شما کار نمی کند، مطمئن شوید که میکروفن را به ورودی دارای فانتوم پاور وصل و کلید فانتوم پاور را روشن کرده باشید.) میکروفن های کاندنسر در مقایسه با میکروفن های داینامیک به جزئیات حساس تر هستند، صدای باز تری دارند و شکننده تر هستند.
• میکروفن های ریبون: این میکروفن ها میدرنج گرمی دارند و صدای آن ها به روشنی میکروفن های کاندنسر نیست. میکروفن های ریبون مدرن، بر خلاف میکروفن های ریبون قدیمی که بسیار شکننده بودند، قوی تر هستند. این میکروفن ها علیرغم قیمت بالایی که دارند، برای ضبط گیتار آکوستیک بسیار محبوب شده اند، مخصوصا برای ضبط استریو.
  میکروفن ها کاندنسر و داینامیک به واسطه ی سایز دیافراگم شان دسته بندی می شوند (دیافراگم یک لایه ی نازک است که در پاسخ به امواج صوتی حرکت می کند).

به طور کلی می توان گفت میکروفن های دارای دیافراگم بزرگ نسبت به میکروفن هایی که دیافراگم کوچکتری دارند، حساس تر می باشند ما تُن آن ها روشنی کمتری دارد. برخی صدابرداران از میکروفن های دارای دیافراگم بزرگ روی گیتار سیم نایلونی یا یوکلله و از میکروفن های دارای دیافراگم کوچک روی گیتارهای آکوستیک استفاده می کنند.

2. الگوی قطبی میکروفن

الگوی قطبی میکروفن تعیین می کند که میکروفن چگونه به صداهایی که از جهات مختلف به سمت آن می آیند واکنش نشان دهد:

• میکروفن چند جهته یا omnidirectional صدا را به طور برابر از تمام جهات دریافت می کند. از این نوع میکروفن ها به ندرت در اجرای زنده استفاده می شود، اما در استودیو بسیار کاربردی هستند و برای ضبط ترکیب صدای گیتار آکوستیک و صدای اتاق عملکرد بسیار خوبی خواهند داشت. میکرون های چند جهته ی باکیفیت دارای صدای طبیعی و پاسخگویی فرکانسی یکدستی هستند.
• میکروفن های کاردیود از نوع جهت دار هستند و هم در استودیو و هم در اجرای زنده مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع میکروفن ها صدایی که در روبروی میکروفن قرار دارد را دریافت و صدای پشت و اطراف میکروفن را دفع می کنند. این دفع صدا صد در صد نیست، پس صداهایی که از پشت و اطراف به میکروفن می رسند کمی تغییر کاراکتر پیدا می کنند.
• الگوی قطبی فیگر ایت یا figure-8 بیشتر برای میکروفن های ریبون مورد استفاده قرار می گیرد. این الگوی قطبی صدا را از دو طرف میکروفن دریافت می کند و صدایی که جلو و پشت میکروفن قرار دارد را تقریبا به صورت کامل دفع می کند. یکی از روش های استفاده از این نوع میکروفن ها برای ضبط گیتار این است که میکروفن را بین دو گیتاریستی که به اجرای دو نفره می پردازند قرار دهید، چرا که میکروفن فیگر ایت صدای هر دو گیتار را به شکل یکسان ضبط خواهد کرد. میکروفن های ریبون همچنین محبوبیت زیادی برای ضبط استریو دارند.
  علاوه بر این، میکروفن های جهت دار (یعنی میکروفن های دارای الگوی قطبی کاردیود و فیگر ایت، دارای افکت مجاورت هستند، یعنی وقتی میکروفن را به منبع صدا نزدیک می کنید پاسخگویی بیس میکروفن تشدید می شود.

این خصوصیت می تواند صدای گیتار آکوستیک پرحجم تری را به شما بدهد، اما اگر میکروفن را زیادی به گیتار نزدیک کنید بیس صدا زیادی افزایش خواهد یافت و از وضوح صدا کاسته می شود.

3. استفاده از صدای مستقیم و صدای ضبط شده با میکروفن

ترکیب سیگنال مستقیم پیکاپ گیتار با صدای گیتاری که توسط میکروفن ضبط شده، به شما اجازه می دهد صدای مستقیم سیم ها را با صدای بدنه ی گیتار تلفیق کنید.

با این حال کمی طول می کشد تا صدا از طریق هوا عبور کند (حدودا یک میلی ثانیه به ازای هر سی سانتی متر)، پس صدایی که با میکروفن ضبط می کنید نسبت به صدای مستقیم پیکاپ های گیتار کمی تاخیر خواهد داشت و برای این که پرحجم ترین و باکیفیت ترین صدا را داشته باشید، خوب است صدایی که به وسیله ی میکروفن ضبط شده را در نرم افزارتان کمی به جلو حرکت دهید تا شکل موج هر دو سیگنال مستقیم و سیگنال میکروفن روی هم بیفتند.

برای تنظیم کردن زمان تاخیر، هر دو سیگنال را با هم ترکیب و به صدای آن ها گوش دهید، قطبیت یکی از سیگنال ها را معکوس کنید. سپس صدای ضبط شده ی میکروفن را تا جایی جلو ببرید که به کم حجم ترین صدای ممکن برسید.

این اتفاق زمانی رخ می دهد که صدای ضبط شده میکروفن و سیگنال مستقیم پیکاپ تا جای ممکن روی هم افتاده باشند. سپس برای این که به پرحجم ترین صدای ممکن دست پیدا کنید، قطبیت کانالی که معکوس کرده بودید را به حالت اولیه اش بازگردانید.

4. گزینه های میکروفن گذاری برای گیتار آکوستیک

راه های بسیار زیادی برای ضبط گیتار آکوستیک با میکروفن وجود دارد. در ادامه تکنیک های رایجی را به شما توضیح می دهیم که نیازی به میکروفن های تخصصی (مانند میکروفن های جفت استریو) ندارند.

اگر برای ضبط گیتار آکوستیک از تنها یک میکروفن استفاده کنید، دیگر احتمال مواجه شدن با مشکلات phase که بین دو میکروفن به وجود می آید مواجه نخواهید شد.

میکروفن را در فاصله ی 15 الی 30 سانتی متری از میکروفن قرار دهید و آن را روبروی فرت چهاردهم گیتار قرار دهید؛ به میکروفن کمی زاویه دهید تا سر میکروفن به سمت فینگر بُرد بین لبه ی بدنه ی گیتار و حفره ی صدای گیتار تمایل پیدا کند (تصویر زیر). با فاصله ی بین میکروفن و گیتار بازی کنید تا به پاسخگویی میدرنج دلخواهتان برسید. در این روش صدا به صورت مونو ضبط خواهد شد.

برای ضبط استریو، دو میکروفن را در همان فاصله ی 15 الی 30 سانتی متری از گیتار قرار دهید، اما آن را به سمت انحنای پایینی بدنه ی گیتار یا کمی پایین تر از بریج گیتار بگیرید (تصویر زیر).

بسیاری از صدابرداران با استفاده از قانون سه به یک مشکلات phase را به حداقل می رسانند. این قانون بیان می کند که فاصله ی میکروفن دوم نسبت به میکروفن اول باید حدودا سه برابر فاصله ی میکروفن اول از بدنه ی گیتار باشد. اگرچه توجه به این روش برای شروع خوب است، اما بهتر است با پوزیشن میکروفن بازی کید تا جایی که به صدای دلخواهتان برسید.

یک راه دیگر استفاده از تکنیک جفت استریوی X/Y است به این صورت که دو میکروفن را در فاصله ی حدود 30 الی 45 سانتی متری در روبروی گیتار قرار دهید.

هر دو میکروفن باید مستقیما بخ سمت حفره ی گیتار گرفته شوند (تصویر زیر). معمول توصیه نمی شود که سر میکروفن را به سمت حفره ی گیتار بگیرید، چرا که صدا ممکن است ناواضح و حاوی بیس بیش از اندازه شود.

با این حال در تکنیک X/Y از آنجایی که زاویه ی نود درجه ای به میکروفن ها می دهیم، دو میکروفن مستقیما به سمت حفره ی گیتار گرفته نمی شوند، بلکه جهت آن ها به سمت گوشه های حفره ی گیتار خواهد بود.

5. پردازش صدای گیتار آکوستیک با EQ

وقتی ضبط ترک گیتار به پایان رسید، با استفاده از EQ می توانید صدای آن را تقویت کنید. اکولایزر همچنین می تواند اختلاف میان تکنولوژی های میکروفن ها را به حداقل برساند – به عنوان مثال با تقویت فرکانس های بالای یک میکروفن داینامیک می توانید صدای روشن تری به آن بدهید. با غیر فعال کردن گاه به گاه اکولایزر می توانید صدای اکولایز شده را با ورژن اکولایز نشده ی آن مقایسه کنید.

این تست مهم به شما کمک می کند در انجام تنظیمات سردرگم نشوید؛ به عنوان مثال صدای گیتار شما زیادی کم حجم است، پس شما بیس آن را تقویت می کنید، سپس بیس صدا بیش از حد زیاد می شود و شما فرکانس های بالا را تقویت می کنید، سپس میدرنج کمرنگ می شود و این دور باطل ادامه پیدا می کند.

الف) منسجم کردن صدا

صدای گیتار آکوستیک ضبط شده شاید بیس بیش از اندازه ای داشته باشد. دو راه برای انسجام دادن به آن وجود دارد:

• صدای پایین تر از فرکانس های گیتار را به حداقل برسانید. برای این کار از یک فیلتر high-pass با شیب تند میان فرکانس های 20 الی 90 هرتز استفاده کنید. توجه داشته باشید که برخی مهندسان صدا دوست ندارند این فرکانس ها را کاهش دهند، چرا که باور دارند این کار صدایی را حذف می کند که مردم نمی شنوند اما آن را حس می کنند. پیشنهاد می کنیم خودتان به صدا گوش دهید و سپس تصمیم بگیرید.
• اگر صدای گیتار وضوح کافی در بخش فرکانس های بالا و فرکانس های بیس ندارد، می توانید یک کات ملایم در قسمت پایین میدرنج (در حدود فرکانس های 200 الی 350 هرتز) ایجاد کنید. این کار انسجام بهتری به فرکانس های بالا و فرکانس های بیس می دهد.

ب) کنترل کردن رزونانس ها

برخی گیتارهای آکوستیک دارای رزونانس های بدنه ای هستند که باعث می شود پرتاب صدای گیتار روی استیج تقویت شود. اما پروسه ی ضبط نیازهای متفاوتی نسبت به اجرای زنده دارد و در هنگام ضبط معمولا نیاز به پاسخگویی بالانس تری داریم (توجه داشته باشید که یک پیکاپ piezo هم می تواند رزونانس خودش را داشته باشد).

کامپرس کردن داینامیک رنج یا استفاده از لیمیتر راه حل این مشکل است، اما این پردازش ها می توانند کاراکتر attack و decay را در صدای گیتار تغییر دهند. روش دیگری که صدای طبیعی تری به شما خواهد داد این است که با استفاده از یک اکولایزر پارامتریک، بوست ها و کات هایی را ایجاد کنید تا پاسخگویی فرکانس رزونانت کاهش پیدا کند.

برای پیدا کردن فرکانس مشکل ساز می توانید این کار را انجام دهید:

1. ولوم مانیتور را پایین بیاورید، چون کاری که در ادامه انجام می دهیم ممکن است صدای بسیار بلندی پیدا کند.

2. یک باند باریک با بوست شدید (حدود 10 الی 12 دسی بل) ایجاد کنید.

3. در حالی که ترک گیتار پلی می شود، فرکانس این باند را آهسته حرکت دهید. به واسطه ی بوست شدید و پهنای باند باریکی که ایجاد کرده اید، پیک ها کاملا برجسته خواهند شد و حتی صدا را دیستورت خواهند کرد.

4. پیکی که بلندترین صدا را دارد را پیدا کنید و سپس EQ را تا جایی کات کنید که پیک با باقی صدای گیتار متناسب شود. اگر پیک محدوده ی فرکانسی بزرگی را در بر میگرفت، پهنای باند را زیاد کنید و اگر با یک رزونانس تیز مواجه شدید، پهنای باند را کاهش دهید.