راهنمای خرید پیک گیتار

پیک ها، قهرمان های خاموش دنیای گیتارها هستند که در بین انگشتان نوازندگان پنهان هستند و به چشم نمی آیند. عموما به پیک ها زیاد توجه نمی شود، فقط شاید در انتهای کنسرت ها در کنار درام استیک به منظور یادگاری به سمت هواداران پرتاب شوند… شاید در نگاه اول پیک ها وسیله ی آنچنان با ارزشی به نظر نرسند، اما در بین نوازندگان یکی از مهمترین تجهیزات اجرا و نوازندگی به شمار می رود.

از کجا شروع شد؟

پیک ها در ابتدا زخمه نامیده می شدند. کلمه ی “زخمه” برای هر شئ کوچک و مسطحی که برای ضربه زدن به سیم سازها استفاده می شد، به کار میرفت. در ابتدای پیدایش سازهای دارای سیم، جنس پیک ها عموما از سنگ، چوب یا حتی قسمت سخت پر پرندگان بود.

این اجسام طبیعی تا دهه ی ۱۸۰۰ میلادی به کار میرفتند تا این که منبع با کیفیت تر و خوش صداتری برای ساخت پیک ها پیدا شد: لاک پشت پوزه عقابی! برای دهه ها از این لاک پشت برای ساخت پیک ها استفاده می شد، چرا که انعطاف، حس و تُن صدای خوبی را در اختیار نوازندگان قرار می داد. سپس در ابتدای دهه ی ۱۹۰۰ سلولوید توسعه داده شد و بعد از لاک پشت پوزه عقابی محبوب ترین انتخاب برای استفاده در پیک ها شد.

در سال ۱۹۷۳ لایحه ای در حمایت از حیوانات تصویب شد که به موجب آن استفاده از لاک پشت پوزه عقابی در ساخت پیک ممنوع شد. حتی امروزه هم خرید و فروش پیک های پوزه عقابی باقی مانده از زمان های دور هم کاری غیر قانونی است، مگر این که نوازنده بتواند ثابت کند پیک لاک پشتی اش پیش از تصویب آن لایحه تولید شده است. خلاصه که به هیچ وجه توصیه نمی کنیم سراغ این مدل پیک ها بروید.

پرشی به آینده

خبر خوب برای لاک پشت های پوزه عقابی این بود که پیک های سلولویدی به سرعت محبوب شدند و جایگاه خودشان را پیدا کردند. نوازندگان متوجه شدند که پیک های سلولویدی حس و تُن صدایی بسیار شبیه یه پیک های لاک پشتی دارند.

یکی از اولین کمپانی هایی که پیک های سلولویدی تولید کرد کمپانی D’Andrea Manufacturing در دهه ی ۱۹۲۰ بود که بعدا شروع به فروش پیک هایش به سه کمپانی مهم گیتار در آمریکا، یعنی گیبسون، فندر و مارتین کرد. با ورود این کمپانی های مهم گیتار، پیک های سلولویدی انتخاب اول نوازندگان گیتار الکتریک و گیتار آکوستیک شدند و تا امروز هم پیک های سلولویدی همچنان محبوب هستند.

حس پیک، مهمترین اصل در انتخاب آن

امروزه انتخاب پیک برای نوازندگان سازهای مختلف کمی پیچیده شده است و در انتخاب آن باید عوامل مختلفی در نظر گرفته شوند. نوازندگان گیتار الکتریک، گیتار آکوستیک، ماندولین و یوکللی انتخاب های فراوانی برای خرید پیک در پیش روی خود می بینند. جنس های مختلف، شکل ها و اندازه های مختلف ممکن است موجب سر در گمی افراد شوند.

کمپانی های زیادی هستند که پیک هایی از جنس سنگ، استخوان، چوب، شیشه و یا حتی کامپوزیت پروتئین حیوانات می سازند. اما پیش از این که بخواهید خودتان را درگیر این انتخاب های پیچیده کنید، نوازندگان حرفه ای پیشنهاد می کنند تمرکزتان را روی یک اصل قرار دهید، و آن حسی است که از پیک می گیرید.

حس پیک تحت تاثیر چندین عامل می شود. در بُعد تکنیکی، حس پیک را می توان در release، memory و tone خلاصه کرد. Release به معنی این است که یک پیک پس از این که به سیم ضربه وارد می کند چقدر سریع به شکل اصلی خود بر می گردد. Memory یعنی یک پیک تا چه مدتی شکل خود را در طولانی مدت حفظ می کند. در آخر هم tone ترکیبی از release و memory است، چرا که تُن صدایی که پیک ایجاد می کند تا حد زیادی به شکل پیک و استقامت آن بستگی دارد.

در کنار این سه عامل، چهار عامل دیگر وجود دارد که به راحتی قابل مشاهده هستند و عوامل مهمی در حس پیک به حساب می آیند. این چهار عامل عبارتند از: شکل، سایز، جنس و ضخامت.

تنوع

پیک ها تقریبا در هر شکلی که تصور کنید وجود دارند، اما شکل غالبی که در صد سال گذشته وجود داشته، سه گوش (با گوشه های گرد) است. با این که این شکل رایج ترین شکل پیک هاست، بسیاری از نوازندگان در سرتاسر دنیا از پیک هایی با شکل های مختلف، مثل پیک های مربعی، دایره ای، ذوزنقه ای و حتی پیک هایی با شکل ستاره استفاده می کنند. بعضی از نوازنده ها پیک های بزرگ را می پسندند و بعضی دیگر پیک های کوچک را.

دلیل این که نوازندگان مختلف سایزهای مختلفی را برای پیک انتخاب می کنند معمولا به سازی که می نوازند بستگی دارد. برای مثال بسیاری از نوازندگان ماندولین پیک های کوچکی را استفاده می کنند که تقریبا کوچک تر از نوک انگشتانشان می شود و جنسشان از پلاستیک صنعتی بسیار سختی به نان مِلدین است. نوازندگان گیتار آکوستیک که بیشتر نوازنده ی ریتم هستند معمولا پیک های بزرگتری که از پلاستیک نرم تری مانند نایلون ساخته شده اند را ترجیح می دهند. البته این موارد تنها به صورت کلی صدق می کند. اگر با هزار نوازنده ی مختلف راجع به پیک هایی که استفاده می کنند مصاحبه کنید احتمالا هزار پاسخ مختلف از نوازنده ها خواهید گرفت.

در مورد جنس پیک باید گفت که نوازندگانی وجود دارند که تنها پیک های فلزی استفاده می کنند و نوازندگانی هم هستند که فقط با پیک هایی از جنس استخوان ساز می زنند. حتی نوازندگانی وجود دارند که حس پیک های شیشه ای را بیشتر می پسندند. Brian May، نوازنده ی گروه Queen، به استفاده از سکه ی شش پنی به جای پیک، معروف است و Billy Gibbons هم معمولا به جای پیک از سکه استفاده می کرد.

انواع جنس هایی که نوازندگان برای پیک استفاده می کنند تقریبا بی پایان است، چرا که صدایی که مواد مختلف در حین اصابت به سیم ساز تولید می کنند با یکدیگر بسیار متفاوت است. در کل، پیک هایی که جنس سخت تری دارند صدای قدرتمندتر و خشن تری تولید می کنند و پیک هایی که جنس نرم تری دارند تُن صدای نرم تر و ظریف تری می سازند.

عامل دیگری که در انتخاب پیک باید به آن دقت شود، ضخامت پیک است. ضخامت پیک بر حسب میلی متر سنجیده می شود. پیک های نازک معمولا بین ۰٫۴۰ تا ۰٫۶۰ میلی متر ضخامت دارند. پیک های مدیوم ضخامتی بین ۰٫۶۰ تا ۰٫۸۰mm میلی متر دارند و ضخامت پیک های سنگین مابین ۰٫۸۰ تا ۱٫۲ میلی متر است. حتی پیک های فوق ضخیمی وجود دارد که ضخامت ۱٫۲ میلی متری یا حتی بیشتر دارند. جالب است بدانید حتی سازندگانی وجود دارند که پیک هایی با ضخامت دو و نیم سانتی متر یا بیشتر تولید می کنند.

پیک هایی با ضخامت مختلف، حس متفاوتی در سر انگشتان نوازنده ایجاد می کنند و هنگامی که به سیم ساز اصابت می کنند، هرکدام پاسخ متفاوتی را ایجاد خواهند کرد. باز هم به طور کلی می توان گفت که پیک های ضخیم تر (یا سنگین تر) تُن صدای سنگین تر و پُرتری را ایجاد می کنند و پیک های نازک تر، باعث ایجاد تُن صدایی نرم و ملایم می شوند.

با صرف زمان، پیک های مختلف را امتحان کنید

تنها راه مطمئنی که می توانید مفهوم “حس” پیک ها را درک کنید این است که وقت بگذارید و انواع مختلفی از پیک ها را امتحان کنید. به این شکل می توانید تصمیم بگیرید که کدام جنس، کدام شکل و کدام سایز پیک مناسب شماست. یک پیک را بردارید، طوری که می خواهید ریتم نوازی کنید با پیک به ساز ضربه بزنید؛ سپس با همان پیک نت ها را سولو اجرا کنید و ببینید عملکرد پیک در هر کدام از این حالت ها چگونه است. اگر نوازنده ای هستید که هم ریتم و هم سولو می نوازد، مهم است که حس پیک در هر دو حالت را بسنجید.

همچنین مهم است پیک ها را روی سایز سیمی امتحان کنید که معمولا از آن استفاده می کنید. سایز سیم ها روی نحوه ی پاسخگویی پیک اثرگذار است. برای مثال وقتی که بیشتر اوقات سیم های با سایز بالا برای سازتان استفاده می کنید، مناسب نیست پیک ضخیم را روی سیم هایی با سایز پایین تست کنید. در این حالت نتیجه ای که از حس و عملکرد پیک می گیرید دقیق نخواهد بود، چرا که یک پیک ضخیم روی سیم های با سایز بالاتر پاسخگویی کاملا متفاوتی نسبت به سیم های با سایز پایین خواهد داشت.

برای انتخاب پیک وقت بگذارید. همچنین از تنوع نترسید. بسیاری از نوازندگان مجموعه ای از پیک های با سایزهای مختلف، شکل های مختلف و ضخامت های مختلف دارند که هرکدام از آن ها مناسب یکی از سازهای آن هاست. بعضی از نوازندگان برای اجرای لیدها از یک پیک مخصوص استفاده می کنند و برای اجرای ریتم ها از یک پیک دیگر. در هنگام خرید پیک به برندهای مختلفی بر خواهید خورد که برخی از آن ها عبارتند از: دانلوپ، فندر و کلیتون.

مهمتر از چیزی که به نظر می رسد

پیک ها شاید مهمترین و جذاب ترین بخش در دنیای سازها نباشند، اما یک پیک خوب که حس خوبی را هنگام ضربه زدن به سیم ساز در سرانگشتان شما ایجاد می کند، بسیار مهمتر از چیزی ست که اکثر افراد تصور می کنند.

این بار اگر به کنسرتی رفتید و در انتهای کنسرت، گیتاریست گروه پیک اش را به سمت طرفداران پرتاب کرد سعی کنید پیک را بگیرید. آن پیک تاریخچه ای دارد و از آن می توانید چیزهایی راجع به آن نوازنده بفهمید.