آیا موزیک های ساخته شده در استودیوهای خانگی توانایی رقابت با موزیک های سطح اول دنیا را دارند؟

آنچه که در این متن خواهید خواند، مصاحبه ای است که با Matthew Weiss، صدابردار و مهندس میکس Akon انجام شده است. به گفته ی او بعضی از کارهای Akon در حرفه ای ترین استودیوها و برخی دیگر در هتل ها و تنها با استفاده از یک لپ تاپ و کارت صدا ضبط شده اند. متیو تجربه ی کار در پروژه های مطرح زیادی را دارد و با هر نوع ستاپ ضبطی روبرو شده است. به گفته ی او وقتی شما این پروژه ها را می شنوید، نمی توانید تشخیص بدهید در چه جایی و با چه امکاناتی ضبط شده اند. متیو در این باره می گوید: “بزرگترین تفاوت بین استودیوهای مجهز و استودیوهای خانگی این است که از استودیوهای حرفه ای راحت تر می شود صدایی حرفه ای گرفت و صدا در اینگونه فضاها انعطاف بیشتری دارد. در استودیوهای خانگی سوالی که مطرح می شود این است که چطور با تجهیزاتی که در اختیار دارید می توانید به نتیجه ی دلخواه برسید.”

تفاوت بین استودیوهای خانگی و استودیوهای حرفه ای چیست؟

اصلی ترین تفاوت این است که در یک ستاپ خانگی شما باید با چیزهایی که در اختیار دارید کارتان را راه بیندازید. در استودیوی خانگی معمولا فضای فیزیکی کم است و معمولا آکوستیک مناسبی در این استودیوها وجود ندارد. در یک استودیوی حرفه ای، فضا به شکلی طراحی شده که صدایی مطلوب در آن تولید شود. به این معنی که میکروفن انعکاس های بسیار کمی از صدای اتاق را دریافت می کند و فضا به قدری در این استودیوها بزرگ هست که از comb filtering جلوگیری شود. وقتی قرار است صدایی را در هتل ضبط کنم، سعی می کنم میکروفن را جایی قرار دهم که در آن کمترین تاثیر صدای اتاق وجود داشته باشد. هیچوقت میکروفن را روبروی دیوار یا در کنج اتاق قرار نمی دهم؛ اشتباه رایجی که بسیاری از افراد آن را مرتکب می شوند.
در استودیوی خانگی خودم، اتاقی دارم که آکوستیک آن تا حد خوبی کنترل شده است. روی تمام دیوارها و سقف ها از تجهیزات آکوستیک استفاده کرده ام. با این حال در اینجا هم اگر قرار باشد چیزی را ضبط کنم، به انتخاب پوزیشن میکروفن بسیار دقت می کنم.

اتاق های آکوستیک پرتابل چطور؟

من اصلا طرفدار ضبط در این اتاق ها نیستم، چون فضای کوچک آن ها موجب به وجود آمدن comb filtering می شود و این پدیده صدای میکروفن را بی کیفیت و ارزان قیمت جلوه می دهد. من ترجیح می دهم یک سیگنال غنی با دنباله های ریورب داشته باشم تا این که یک سیگنال کاملا خشک با comb filtering.

نظرت راجع به تجهیزات گران قیمت چیست؟

این که بتوانید تجهیزات گران قیمت را به درستی انتخاب کنید مهم است و در این صورت می توانید تاثیری جادویی از آن ها بگیرید. اما همیشه از این تجهیزات استفاده نمی شود. درامز، گیتار الکتریک و بیس را می شود به خوبی با میکروفن های داینامیک ضبط کرد و حتی در استودیوهای گران قیمت هم به همین شیوه ضبط می شوند. میکروفن های داینامیک معمولا قیمت کمی دارند و حتی مدل های گران تر آن ها قیمتی حدود ۴۰۰ دلار یا کمتر دارند. برای وکال، گیتار آکوستیک، فلوت و پیانو، میکروفن های کاندنسر انتخاب بهتری هستند و اینجاست که قیمت ها افزایشی می شود. مثلا من از میکروفن های Slate VMS (در مُد U47) و AKG Perception استفاده کرده ام که هر دو قیمت پایینی دارند اما صدایشان بسیار خوب است. چیزی که می خواهم بگویم این است که قیمت محصولات ارتباطی با کارآمد بودن آن ها ندارد.
به علاوه، درک این که تجهیزات شما چطور کار می کنند بسیار اهمیت دارد. مثال بارز این موضوع پوزیشنی است که میکروفن های مختلف طلب می کنند. بیشتر میکروفن ها بهترین عملکردشان را در فاصله ی مشخصی از سورس صدا نشان می دهند. بعضی از میکروفن ها را باید نزدیک سورس صدا قرار داد و بعضی از آن ها را باید از سورس دور کرد. خود سورس صدا هم روی این موضوع تاثیر زیادی دارد. بیشتر وقت ها اگر بخواهم تاکید روی فرکانس های بیس را بیشتر کنم میکروفن را چند سانتی متری از سورس صدا دور می کنم. نتیجه ی آن بهتر از اکولایزر خواهد بود.
اما مهمترین فاکتور، خود فضایی است که در آن ضبط می کنید. اگر خود اتاق صدای روشنی دارد نباید از میکروفن هایی استفاده کنید که فرکانس های بالای برجسته ای داشته باشند، برعکس این موضوع هم صادق است. “مناسب بودن” تجهیزات مهم است، نه صرفا گران بودن آن ها.

پری امپ ها اهمیت زیادی دارند؟

پری امپ ها کاراکتر تُنال مشخصی دارند که شدت آن در پری امپ های مختلف، متفاوت است اما بیشترین اختلاف تُنال بین پری امپ ها زمانی اتفاق می افتد که مقدار گِین بالا باشد. در دنیای پری امپ های گران قیمت، شما مدل هایی مانند API را دارید که اساسا صدای کلین و بدون کاراکتری دارند؛ در طرف دیگر هم مدل های Neve را دارید که سریعا صدا را به زیبایی saturate می کنند.
در دنیای پری امپ های ارزان قیمت، معمولا بالا رفتن زیاد گِین به شکل مناسبی انجام نمی شود. با این پری امپ ها اگر سعی کنید گِین را به حدی بالا ببرید که بالاترین level را به مبدل ها وارد کنید، سیگنال باکیفیتی نخواهید گرفت. معمولا بهترین سیگنال همانی است که در مترهای نرم افزار آهنگسازی شما در قسمت بالای محدوده ی سبز قرار می گیرد، نه قسمت زرد. این مورد هم از آن اشتباهات رایجی است که من زیاد می بینم.

پس بقیه ی کارها مربوط به پروسه ی میکس می شود؟

هم آره هم نه. بخش مهم صدا در تُن سازها و وکالیست ها وجود دارد. نوازنده های خوب و مخصوصا وکالیست های حرفه ای می دانند چه چیزی به میکروفن بدهند که بهترین عملکرد را از آن بگیرند. موزیسین هایی که تجربه ی کمتری دارند به این مسئله اهمیتی نمی دهند. یک تست کلی که می توانید انجام دهید این است که ببینید آیا ضبط شما بدون استفاده از کمپرسور و اکولایزر هم خوب صدا می دهد؟ استفاده از افکت ها تنها قرار است صدایی که از پیش خوب است را کمی بهتر کند.
با این وجود افکت ها هم اهمیت خودشان را دارند. موقعیت های زیادی هستند که یا صدا در اتاق های غیر آکوستیک ضبط شده، یا از میکروفن های استریویی استفاده شده که با هم مَچ نبوده اند و… در این شرایط باید دست به کار شد و با استفاده از افکت ها ایرادات کار را برطرف کرد. شما باید گوش های تمرین دیده ای داشته باشید تا مشکلات را شناسایی کنید و برای برطرف کردن آن ها از هر وسیله ای که لازم است استفاده کنید.

صحبت پایانی؟

استودیوهای خانگی می توانند هم سطح استودیوهای حرفه ای باشند – یا حتی بهتر از آن ها. این فقط بستگی به توانایی های صدابردار و موزیسین ها دارد.
بسیار رایج است که حتی در ترک های سطح اول دنیا ببینیم که آهنگ ها در گاراژ خانه ی خواننده ضبط شده باشند. بعضی وقت ها این ترک ها واقعا صدای خوبی هم دارند و بعضی وقت ها نیاز به پردازش بیشتری برای ایده آل کردن آن ها می باشد. بیشتر مواقع یک اجرای خوب، صرف نظر از شرایط ضبط، می تواند یک ترک خوب را بسازد.